Thuis komen

Jullie zullen na zo'n lange stilte wel denken, "zijn ze van de aardbodem verdwenen?" Maar niks is minder waar. Ik had alleen een tijd geen zin/ tijd/ inspiratie voor dit laatste reisverslag. Nu ons laatste vrije weekend voor de deur staat wordt het dan toch tijd om dit epiloog op te pennen.

Tijdens de rit naar Zagreb veranderd het landschap langzaam van kleur. De gele brem maakt plaats voor paarse lavendel en overal langs de weg staan kraampjes waar je lavendelproducten en honing kan kopen.

Omdat Luna helemaal 'uitgedorst' is beginnen we onze stadswandeling met een drankje op het Ban Josip Jelacici plein. Daarna lopen we door naar het kortste kabelbaantje ter wereld, het ilica treintje, dat ons in 55 seconden van de Donji Grad (onderstad) naar de Gornji Grad (bovenstad) brengt. Daar bewonderen we de Sint Marcuskerk met zijn opvallende rood-blauw gekleurde dakpannen. Ons tweede terrasje van die dag heeft uitzicht op de Kamenita Vrata, de Stenen Poort. Een donkere doorgang naar Gornji Grad waar mensen naartoe komen om te bidden en kaarsen aan te steken. De geur van al die brandende kaarsen brengt me even terug naar de basiliek in Fátima (Portugal) waar op het grote plein voor de basiliek honderden kaarsen gebrand werden.

Al struinend door de stad zie ik een park aangegeven staan waar ik over heb gelezen. Daar ontdekken we een deur waar achter een heel gangenstelsel verscholen blijk te zitten, de tunnel Gric. Gebouwd als schuilkelder in de Tweede Wereldoorlog en begin jaren 90 her ontdekt doordat de goede akoestiek zich goed leent voor rave-party's.

Omdat we na Zagreb Kroatië verlaten spenderen we hier onze laatste Kuna's aan eten en speelgoed. De kinderen zijn voorlopig weer wat uurtjes zoet tijdens het rijden.

Zagreb ligt op zo'n 200 kilometer van het Balatonmeer in Hongarije, onze volgende stop. Het grootste meer van Midden-Europa blijkt niet zo kraak helder te zijn als dat wij de afgelopen maanden gewent zijn. Terwijl Freek vanaf de eerste rij uitkijkt op het meer, nemen wij een plons in het zwembad op de camping. s'Ochtends genieten we van het ontbijtbuffet dat inclusief is bij de standplaats. Wat een luxe om zo je dag te kunnen beginnen! We bezoeken vandaag het Festetis castle in Keszthely. Een prachtig kasteel met rijk gedecoreerde kamers. De entree is inclusief een tentoonstelling naar keuze. Wij gaan voor de miniatuurtreintjes tentoonstelling. De kinderen kijken hun ogen uit. In de middag plonzen we weer even in het zwembad waarna we op de fiets naar Badacsony rijden. We hebben de hoge bergen achter ons gelaten dus ik durf een ritje op mijn stalen ros nu wel aan. In Badacsony bezoeken we de kermis (3 attracties) waar we per ongeluk een fortuin aan de botsauto's uitgeven omdat we de Hongaarse Forint nog niet zo goed om kunnen rekenen naar Euro's.

De volgende dag bezoeken we het noordelijke gedeelte van het Balatonmeer. We rijden 3x het stadje Tihany door voordat we eindelijk een parkeerplaats vinden waar campers zijn toegestaan. Vervolgens blijken we niet met een pinpas of creditcard te kunnen betalen waarna ik het stadje inloop om muntgeld te gaan halen. Geert ontdekt ondertussen een "fietscafeetje" bij de parkeerplaats. Het concept van deze eenmanszaak is even simpel als briljant. In zijn voortuin staat naast een picknicktafel met parasol een verzameling fietsen (koop & huur) onder de overkapping is een werkplaats gecreëerd en 2 w.c.'s voor de klanten en achter zijn voordeur zit de bar. We bestellen een drankje en krijgen er spontaan een bonnetje bij om achter de voorruit te leggen waardoor we een hele dag vrij mogen parkeren. We zijn het parkeerleed door de ontdekking van dit bijzonder kneuterige plekje al bijna vergeten. Na ons bakje koffie lopen we het stadje Tihany in. Ze staan aan de vooravond van het 'lavendel festival' en overal om ons heen is lavender te zien en te ruiken. De winkeltjes bieden allerlei lavendel souvenirs aan en de lila/paarse kleur komt overal terug. Het geeft een gezellig straatbeeld. In de middag komen we aan op de camping in Balatonfüred. Geert trekt wat baantjes in het erg koude zwembad en de kinderen vermaken zich met het speelgoed dat we in Zagreb hebben gekocht.

We sluiten regio Balatonmeer af met een bezoek aan de Lóczy Cave. Het blijkt een kleine, weinig indrukwekkende grot te zijn. Niet echt om over naar huis te schrijven. Maar daardoor hadden we meer dan genoeg tijd om door te rijden naar Budapest.

Ik had op de Park4night app een parkeerplaats gevonden op fietsafstand van de stad en recht aan de Donau en een park. Toen we daar aankwamen bleek er ook nog een leuke speeltuin te zijn en in de jachthaven aan de parkeerplaats lag een boot met op het dek een zwembad waar we tegen betaling konden gaan zwemmen. Een ideale locatie dus om van hieruit Budapest te gaan bezoeken. Die middag ondernamen we een eerste poging om op de fiets in Budapest te geraken. Het fietspad dat omschreven stond in de app hebben we die middag echter niet gevonden, wel een drukke 3-baans weg waar ik me niet bepaald comfy bij voelde om die met kind achterop te trotseren. Onverrichter zaken terug naar Freek gegaan en de middag in het zwembad op de boot doorgebracht.

Als de avond valt komt het park pas echt tot leven. Fanatieke bootcamp groepjes, locals die elkaar opzoeken bij een van de vele bankjes bij het water, oude van dagen die na de hitte van de dag een wandeling maken in de schemering. Dit alles wordt omlijst door een warm gele gloed afkomstig van de lantaarns die aan de Donau staan. Aan de overkant van de oever zien we in duizenden lichtjes de stad liggen. Eens in de zoveel tijd komt er een (cruise)schip voorbij varen, de lichtjes weerkaatsen in het water en vormen een varend kunstwerk. Wat een prachtig plekje om gratis de nacht door te mogen brengen.

Onze tweede poging om Budapest per fietspad te bereiken is een stuk succesvoller. En ook in de stad zelf kunnen we gemakkelijk van de ene bezienswaardigheid naar de andere bezienswaardigheid fietsen. Dat is maar goed ook want er is veel moois te bewonderen. Via het parlementsgebouw fietsen we naar een klein kabelbaantje dat ons omhoog brengt naar het Burchtpaleis van waaruit we een mooi uitzicht hebben over de Donau en Pest. De prachtige Matthiaskerk en het Vissersbastion maken weinig indruk op Luna en Sacha. Wel de roofvogel die iemand op het plein daar vasthield. De Kettingbrug is in restauratie waardoor we via een van de andere bruggen terug naar Pest fietsen. Bij het schoenenmonument vertellen we dat een heel stoute meneer heel veel mensen van alles heeft afgenomen, zelfs hun schoenen. En dat deze schoenen hier nu aan de waterkant staan om die mensen te herdenken. Een Wereldoorlog is voor een 4 en 6-jarige te groot om te bevatten maar ze vinden de schoenen er wel leuk uitzien. Terwijl we een ijsje aan het eten zijn met uitzicht op de Sint Stefanusbasiliek vraagt Luna of we die kerk ook van binnen mogen bekijken. Hé, wat? Vraagt ze nu uit zichzelf om een kerk te bezichtigen? Dan grijpen we die kans uiteraard aan. We moesten wel opschieten want 10 minuten na ons bezoek vond er een trouwerij plaats. We sluiten de dag af op onze mooie parkeerplek aan het water. De avond valt en het schouwspel dat zich de avond te voren heeft afgespeeld herhaalt zich.

We merken dat de kinderen inmiddels 'verzadigd' zijn. De vele ritten, zwembaden, dagtrips maken dat ze 's avonds vaak erg moe zijn en overdag is de tolerantie naar elkaar soms ver te zoeken. Ook Geert en ik beginnen meer aan thuis te denken en hebben het idee iets eerder naar huis te gaan om zo de overgang van reizen naar werken geleidelijker te kunnen maken. In een paar etappes zullen we dus huiswaarts gaan. Eerste bestemming: Lipot (Hongarije). De 'thermal camping' ligt (uiteraard) aan een termaalbad met grooooot waterpark. We blijven hier 2 nachten om volop te kunnen genieten van de verschillende zwembaden, glijbanen en de sauna.

Via Oostenrijk rijden we vervolgens naar Deggendorf (Duitsland). Onderweg wordt de laatste vlag geknutseld voor aan het raamkoord. We verlaten definitief de ruige berglandschappen en komen in glooiendere gebieden terecht, grote delen zelfs plat, haast Nederlands plat. We overnachten op de parkeerplaats bij een zwembad waar we uiteraard even gaan zwemmen en onze avondmaaltijd, een salade opeten.

Onze laatste overnachtingsplek is een oude bekende van ons, het mooi gelegen Landal vakantiepark in Leiwen in het Moezeldal. De vorige keer dat we hier onverwachts belandde heeft Luna heerlijk gespeeld in de speelhal en het zwembad. Sacha zal toen net 1 jaar zijn geweest. Ook nu wordt de camping omarmd door de kinderen. Nog voordat Freek geïnstalleerd is hebben de kinderen de speeltuin gevonden. De volgende dag maken we volop gebruik van de faciliteiten op de camping: zwemmen, spelen en een laatste douchebeurt in het schone toiletgebouw.

Donderdag 23 juni, onze laatste reisdag breekt aan. Als we wegrijden van de camping hebben we een mooi uitzicht over het Moezeldal dat vol staat met fris groene wijnranken. De rivier vindt al kronkelend zijn weg door de groene vallei. Rijdend door dit landschap realiseer ik me dat er overal mooie plekjes te vinden zijn, ver van huis maar ook dichtbij. Begin middag rijden we Nederland binnen. Ik voel de opwinding van de kinderen groeien. Er zijn hier overal Nederlandse auto's mama! Op het moment dat we van de snelweg af rijden Etten-Leur in zegt Sacha "ik krijg er haast traantjes van in mijn ogen". Wat heeft hij deze vertrouwde plek gemist.

Hoe vreemd is het om na maanden je eigen straat weer in te rijden. Dag in dag uit rijd je hier klakkeloos naartoe maar nu voelt het als een hele happening. Dit is niet zomaar een straat, hier wonen wij! Nog voordat Geert het contact uit heeft gezet staat de buurvrouw buiten om ons te begroeten. Wat fijn om zo onthaald te worden.

De kinderen her ontdekken het huis. Mama dat schilderij was voor de reis veel groter! Luna zoekt al snel haar kamer op en komt even later als prinses, opgemaakt en wel, naar beneden. Sacha haalt het speelhoekje over hoop, de lego, dino's, pistolen, auto's, alles moet even door zijn handen gaan.

Ikzelf moet erg wennen aan het harde geluid van de parketvloer. Iedere stap die wordt gezet dreunt even na in deze grote ruimte. We hebben heel makkelijk kunnen schakelen naar de beperkte omvang van Freek. Zal het schakelen naar een grote ruimte ook weer zo snel gaan? Het huis staat nog in "winterstand". De truien liggen nog in de kasten en in de voorraad vind ik een restje paaseieren. De komende dagen gebruik ik om het huis helemaal om te spitten, net zo lang tot de ruimte weer eigen voelt.

De kinderen zijn inmiddels al een week naar school geweest. Luna haalt de gemiste speelafspraken in rap tempo in, iedere dag is er iemand komen spelen of is zij ergens naartoe gegaan. Ook Sacha heeft al twee vriendjes over de vloer gehad. In de tijd dat zij op school zitten ben ik weinig productief geweest. Ja, heel het huis is onder handen genomen van beddengoed tot lampenkap is schoongemaakt. Het is kennelijk mijn manier van landen.

En nu breekt ons laatste vrije weekend aan. De drie maanden zijn enorm snel omgevlogen. Ik zie ons nog wegrijden van huis om na 5 minuten terug thuis te komen omdat de buren nog iets wouden afgeven. Waar blijft de tijd? Het fotoboek dat ik ga maken zal de herinneringen levendig houden en ook deze reisverslagen zullen daarbij helpend zijn. Wat hebben we enorm veel mooie plekjes gezien, wat hebben we enorm veel tijd met elkaar mogen doorbrengen. Het moet allemaal nog even bezinken.

Dank dat jullie via de verslagen met ons mee zijn gereisd. De reacties gaven altijd een gevoel van verbondenheid, we reisden met zijn viertjes maar genoten met een hele groep.

Van off-road Albanië tot klaterende watervallen in Kroatië

Na de warmwaterbronnen in Benjë willen we richting Berat verkassen. Ik ben al heel de vakantie in gevecht met de TomTom en ook nu weer. Berat ligt zo'n 60 kilometer van onze huidige plek vandaan, waarom stuurt de navigatie ons dan via een omweg van 140 kilometer? We hebben de afgelopen dagen verhalen gehoord van Rik en Judith die met hun opvallende UAZ Bukhanka camper vaak off-road routes pakken, dus wij besluiten de gok te wagen en de korte route te pakken met een stuk onverharde weg. Hoe erg kan het zijn?! Na zo'n 10 kilometer geasfalteerde weg komen we inderdaad op een zandweg uit. De eerste meters gaan prima, gewoon rustig doorrijden, onze inboedel rammelt flink maar dit kan Freek wel aan. Er komen wat plassen op de weg, ook nog geen probleem, we rijden steady door. Maar dan maakt het zandpad plaats voor stenen, en verrijst er aan één kant van de berm een steeds diepere afgerond. We kunnen nu echt geen tegenligger gebruiken. De leuke spanning schuift op richting stress. Hoe lang gaat deze weg zo nog door? Wat als we niet verder kunnen en heel de weg achteruit terug moeten gaan? Wat als Freek het begeeft? Wat als Geert 1 stuurfout maakt? Bij het eerste punt waarop we kunnen draaien staan we stil om onze strategie te bepalen. Toevallig komt er op dat moment een tegenligger aan die ons kan vertellen dat de weg richting Berat nog heel lang en onverhard is. De keuze is dan ook snel gemaakt, omdraaien en terug naar waar we vandaan kwamen. Ik stel mezelf gerust met de gedachte "als iemand ons hier bekwaam uit kan rijden dan is het Geert wel". Ik heb het vertrouwen in hem en hij in zichzelf en gelukkig blijkt dat voldoende te zijn want een paar spannende momenten later bereiken we de bewoonde wereld en de geasfalteerde weg weer. We besluiten deze vakantie nooit meer een "route deels met onverharde weg" te volgen.

Omdat we het grootste gedeelte van de dag inmiddels verreden hebben stranden we uiteindelijk in Memaliaj, een klein plaatsje niet ver van de plek van waaruit we vanochtend vertrokken zijn. We hebben een mooi plekje gevonden aan een rivier met zicht op de bergen. We laten ons een paar keer meevoeren met de stroming om het (angst)zweet van ons af te spoelen. Daarna gaan we uit eten in het restaurantje van de eigenaar van het land waarop we gratis mogen overnachten. Twee mannen zitten innig verstrengeld met hun telefoon aan tafel. De momenten dat ze niet naar hun beeldscherm kijken komt er een ontspannen gesprek tussen beide op gang. Het blijken de ober en kok van het etablissement te zijn. Na een tijdje worden wij herkent als gasten en komt er zowaar een toenadering en poging tot dienstverlening. Twee biertjes en 2 jus d'orange blijken een behoorlijke uitdaging te zijn. Na 15 minuten komt de verklaring "we only use fresh products". O, de sinaasappels moeten nog geplukte worden, vandaar! Na een halfuur wachten hebben de kinderen anderhalve minuut heerlijk genoten van hun sapje. Ze hadden inmiddels zo'n dorst dat het glas in 1 teug leeg was. Voor de hoofdmaaltijd zijn we maar een fles water gaan halen in de camper. We durfde geen tweede drankje meer te bestellen. Wat we inmiddels wel hadden besteld was iets van een hoofdmaaltijd. Bij gebrek aan een menukaart vertrouwde we op de karige opties die de ober ons bood: 1 pizza salami voor de kinderen, lamsvlees met groente en friet voor Geert en groente en friet voor mijzelf. Geen heel complexe bestelling zou je zeggen. Daarbij waren wij de eerste gasten van die dag dus de uitputtingsslag in de keuken kon toch nog niet heel groot zijn. De drankjes duurde lang, Geerts maaltijd duurde langer, de soort van pizza (niet met salami maar met ham) duurde nog langer en mijn groente duurde het langst. Na ruim anderhalf uur en een paar keer navragen bij de ober hadden we allemaal iets van eten geserveerd gekregen. Maar ach, het uitzicht was prachtig.

De volgende dag doen we een twee poging om naar Berat toe te komen. We geven ons over aan de lange omweg. Ondanks dat we hebben besloten geen onverharde wegen meer te pakken, geeft de TomTom vanaf vandaag bij iedere ingevoerde route aan "met onverharde wegen". Geen flauw idee wat voor cynische bug dit is in de programmering maar we zijn tot nu toe geen onverharde wegen meer tegen gekomen, ondanks deze melding.

Onderweg rijden we door agrarisch gebied heen. Waar in Nederland de uitgestrekte akkers machinaal bewerkt worden, daar zie je in Albanië kleine stukjes land waarop een enkele man met de hand zijn gewassen aan het verzorgen is. Er staan vaak verschillende gewassen op een stuk land. Ik denk dat dit komt doordat één boer alleen geen grote stukken land in een keer kan oogsten. Door verschillende gewassen te planten creëer je verschillende zaai en oogsttijden en kan je in je eentje de landbewerking aan. Geert denkt dat het een ecologische keuze is om met meer biodiversiteit de grond niet uit te putten. Wat de rede ook is, als ik vanuit onze geaircode camper naar de boer op zijn land kijk dan voelt dat als teruggaan in de tijd. Terug naar de tijd van voor de grote "agrarische industrialisatie". Aan de ene kant heb ik te doen met die boer die daar in de hitte zijn land met een zeis aan het bewerken is. Aan de andere kant voel ik een verlangen om ook zo'n basale focus te kunnen creëren in mijn leven. Geen gebakkelei over onzinnige dingen maar oog hebben voor wat nodig is op dat moment en weten wat echt belangrijk is in het leven en daar waardering voor hebben.

Begin middag komen we aan op de stadscamping in Berat. Een snoezig zwart kittentje en 2 schildpadden verwelkomen ons, verder heeft de camping weinig charme. We lopen richting de oude stad maar komen er al snel achter dat het veel te heet is voor een stadswandeling en maken rechtsomkeer. Het plaatselijke zwembad biedt verkoeling op deze hete middag. Bij terugkomst op de camping blijkt ons verlengsnoer met Euro-stekker gestolen te zijn. De campingeigenaresse roept gelijk haar zoon erbij die met zijn eigen verlengsnoer en losse Euro-stekker een nieuw exemplaar voor ons regelt. Die avond doen we Berat voor een tweede keer aan. Nu de zon onder is gegaan komt de stad pas echt tot leven. De boulevard is vol locals die heen en weer flaneren. Vanuit de witte huisjes op de berghellingen schijnt een warm geel licht dat mooi weerkaatst in het water van de rivier. Overdag schijn je lekker te kunnen dwalen in vele de steegjes. Op dit tijdstip is het een donkere, spannende onderneming om je weg te vinden tussen de huizen door. Onze toch wordt nog eens extra bemoeilijkt doordat Berat kennelijk aan een grote renovatie bezig is. De toch al hobbelige keien-steegjes worden overal opnieuw bestraat waardoor we over half af gemaakte paden lopen. Berat by night is prachtig!

Mijn lichaam bevindt zich inmiddels in een permanente staat van verdamping. Met temperaturen boven de 35 graden ontvluchten we vandaag het binnenland en hopen wat verkoeling aan de kust te vinden. Na Berat rijden we daarom richting Shkodër. We kunnen onze camper recht voor het zwembad van de camping neerzetten en de kinderen dobberen daar dan ook de rest van de middag rond.

Ik had in het noorden van Albanië eigenlijk een prachtige boottocht willen maken vanuit Koman maar toen ik in Shkodër research deed bleken de komende dagen allemaal vol geboekt te zijn. Na een kleine relatiecrisis, omdat ik het erg lastig vond om deze boottocht los te laten, besluiten we door te gaan naar Dubrovnik, Kroatië.

Ik heb even de tijd nodig om te schakelen van Albanië naar Kroatië en vind het daarom moeilijk om open te staan voor de prachtige omgeving waar we doorheen rijden. Na een tijdje kan ik er echter niet meer omheen. De prachtige rotsen, het uitzicht op de blauwe zee, de vele groene eilanden waar we langs rijden. Via Montenegro en Bosnië-Herzegovina komen we Kroatië binnen. Eindelijk een paar stempels in onze paspoorten!

Na aankomst op de camping in Dubrovnik gaan we nog even naar het mooie, hoog gelegen zwembad dat uitkijkt op zee. Met al onze zwembad bezoekjes heeft Sacha zichzelf inmiddels al aardig leren zwemmen. Hij vraagt steeds vaker of zijn vleugeltjes af mogen omdat ringen opduiken met die dingen aan wel erg lastig is.

's Ochtends nemen we de bus naar Kings Landing ofwel de oude stad van Dubrovnik voor wie Game Of Thrones niet heeft gezien. Een accordeonspeler bij de toegangspoort naar de stad laat de titelsong horen waardoor we weer helemaal in de serie zitten. We besluiten bij het eerst volgende WiFi signaal de eerste seizoenen maar weer eens te downloaden. Vanaf de stadsmuren hebben we een prachtig uitzicht over de mooie stad. Enig nadeel is wel dat er op die muren nauwelijks schaduw te vinden is. In de middag ontvluchten we de hitte van de stad en nemen onze snorkelsets mee naar het strand. Daarna ook nog even afspoelen in het zwembad en de dag is weer geslaagd.

Na Dubrovnil zetten we koers richting Split. We kiezen ervoor geen snelwegen te pakken maar de prachtige route langs de kust te nemen. De groen-blauwe zee met fris groene eilanden en de met druivenstokken beplante berghellingen vormen een prachtig tafereel om doorheen te rijden. We komen tot Gradac waar we op een camping stuitten recht aan zee. Ik doe een wasje en de rest van de middag snorkelen we in zee. De volgende dag rijden we door naar Split. Ook deze camping heeft weer een mooi zwembad dat uitkijkt op zee. Hier nemen we definitief het besluit dat Sacha zijn zwembandjes niet meer hoeft te dragen. Trots doet hij mee met zijn zus, samen in het diepe. Hij kijkt er nu al naar uit om zijn zwemjuf te laten zien wat hij al kan.

Uiteraard zijn we hier niet alleen naartoe gegaan voor weer een mooi zwembad maar komen we ook voor de stad Split. Als we de bus uitstappen staan we gelijk op een drukke markt, altijd leuk. Naast groente, (gedroogd) fruit, noten en vis zijn er ook 'bikini kraampjes'. Ik loop al weken te roepen dat ik een nieuwe bikini nodig heb, dus hier sla ik mijn slag. We bezoeken de kathedraal en beklimmen de klokkentoren van St. Domnius. Er is onweer op komst en dat merken we aan de benauwde, hoge luchtvochtigheid vandaag. Als we aan het eind van de middag bij het zwembad hangen, zien we de dreigende onweerswolken boven ons opstapelen. Nog voor de eerste druppels vallen voelen we dat de koelere lucht ons heeft bereikt.

In de avond begint het te regenen en dat zet de dag erna voort. Heerlijk! We kunnen deze verfrissing wel waarderen na al die hitte. Een ideale reisdag maar niet voordat we een speelgoedwinkel hebben bezocht. Luna en Sacha hebben vakantiegeld gekregen en willen daar graag Lego en een barbie van kopen. Het speelgoed kon op geen betere dag gekocht worden dan deze. Met een regendag voor de boeg vermaken ze zich nu prima in de camper. Aan het eind van de dag komen we aan in Krka National Park.

We hadden de vele touringcars gisteren al zien staan bij de ingang, dus we besluiten zo vroeg mogelijk naar de Skradinski Buk watervallen te gaan. Om 8.00u 's ochtends blijken we de wandelpaden nog vrijwel voor onszelf alleen te hebben. Na een steile afdaling komen we bij het daadwerkelijke natuurgebied aan. Via een lang houten vlonderpad kronkelen we door het bos, langs en over de vele stroompjes, watervallen en beekjes. De weg er naartoe vind ik misschien wel net zo indrukwekkend als de grote waterval zelf. Onderweg zien we overal forellen zwemmen in het kraakheldere water. Door de stilte horen we iedere keer het geraas van de naderende waterval nog voordat we hem zien. De kinderen genieten met ons mee op dit bijzondere wandelpad en houden het de volledige route goed vol. Als we op de terugweg het steile pad weer naar boven klimmen komen we een stroom aan toeristen tegen. Wat zijn wij bij dat we dit prachtige gebied in alle vroegte en rust hebben kunnen bewonderen. We boffen ook met het weer. Na een regendag is de temperatuur een graad of 10 gezakt waardoor de wandeling (bij 20 graden) heel wat beter vol te houden is. Ook pakken wij precies het droge gedeelte van de dag mee. Op het moment dat we de parkeerplaats terug op lopen begint het te regenen en blijft het de rest van de dag prut. We hebben dan wel geen zonnetje op de foto's staan maar schoonheid en geluk wordt door zo veel meer bepaald dan alleen dat.

Na Skradinski Buk volgt 'de grote broer' de Plitvice watervallen. We komen er de avond van tevoren achter dat kaartjes voor de 7.00u openstelling eerder gekocht hadden moeten worden. Daarom zorgen we dat we om 8.00u aanwezig zijn als de kassa's bij het park open gaan. Op de parkeerplaats realiseren we ons gelijk dat dit een andere ervaring zal worden dan gisteren. In de buurt van de grootste watervallen lopen we in polonaise achter de mede bezoekers aan. Deze 'bedrijvigheid' beïnvloed de sfeer en beleving enorm. Het park en de watervallen zijn vele malen groter dan bij Skradinski Buk maar toch vinden we het minder indrukwekkend. Het authentieke wordt hier verdreven door massatoerisme. Ondanks dat genieten we ook hier weer van de prachtige natuur, de vele watervallen en het helder blauwe meer. De kinderen zijn zo goed aan het lopen dat we per ongeluk het hele park doorkruisen terwijl we in eerste instantie alleen de korte route aan het begin van het park hadden willen doen.

Morgen vertrekken we naar Zagreb om van daaruit richting Hongarije te rijden om op onze terugweg nog even Boedapes aan te doen. De WiFi is hier niet heel sterk maar ik ga vanavond proberen dit verslag te voorzien van een fotoserie.

Groetjes en tot over een paar weken!

Van Meteora (Griekenland) naar Albanië

Ze zijn al van veraf te bewonderen, de opvallende kale rotsformaties waarop de kloosters van Meteora zijn gebouwd. Het is een prachtig samenspel tussen mens en natuur. Vanuit noodzaak hierheen gevlucht maar ik kan me voorstellen dat deze locatie ideaal is om je leven te wijden aan God. Met een weids uitzicht en (voordat er trappen werden aangelegd) haast onbereikbare locatie, is ieder klooster een plaats van rust, bezinning en devotie.

We nemen drie dagen de tijd om in de ochtend de trappen naar de kloosters te beklimmen. Het uitzicht alleen al is de beklimming waard maar ook de kloosters zelf zijn prachtige kunstwerken. Zo lang je niet goed kijkt ziet iedere kerk er prachtig uit met zijn kleurrijke fresco's. Al snel krijgen we vragen van de kinderen: waarom heeft die meneer geen hoofd? Waarom heeft die meneer bloed? Ik heb geprobeerd de kinderen uit te leggen wat geloven is en dat ik ervan overtuigd ben dat mensen vanuit hun geloof goede keuzes willen maken in hun leven. Bij het zien van zo veel martelingen en gruwelijkheden weet ik even niet meer of mijn uitleg van het geloof wel de juiste is. Het is een deel van het geloof dat ik nog altijd niet kan plaatsen. Als God, Allah, Jahweh het goede wil voor de mens, dan kunnen martelingen en oorlogen toch nooit onderdeel zijn van het geloof? Of kan er echt geen goed zijn zonder slecht? Geen God zonder duivel? Lichtelijk verward dalen we weer af van de trappen.

Tegen lunchtijd wordt het zo warm (+35 graden) dat we verkoeling zoeken bij het zwembad van het hotel waar we een nacht hebben geslapen. 's Avonds in bed vertelt Sacha trots dat hij voor het eerst een vriendje heeft gemaakt deze vakantie. Hij heeft met een jongetje en diens vader met een bal over gegooid in het zwembad.

Op dag twee staan de nonnenkloosters op de planning. Luna en Sacha trekken met hun lichtblonde koppies veel bekijks van de vrouwen. Haren worden betast en beide ontvangen van een van de nonnen haar zegeningen. De liefde voor onze kinderen is voelbaar en ik vraag me af hoe het voor deze vrouwen is om je leven te wijden aan God en daarmee een kinderwens los te moeten laten. Even voel ik mijn eigen verdriet vanuit de tijd dat de eerste zwangerschap nog uitbleef. Ik hoop dat ons bezoek deze pijn niet triggert bij de nonnen, dat ik mijn zegeningen voel en zij de hunnen.

Na drie dagen Meteora is het tijd om verder te gaan maar niet voordat we een garage hebben opgezocht. Freek stinkt namelijk al een paar dagen naar rotte eieren. We hadden vanuit een vorige ervaring met een huurcamper al een vermoedde wat het zou kunnen zijn ... de katalysator. De garage was zo gevonden en ook de reparatie was een fluitje van een cent.

We sluiten Griekenland af met een bezoek aan de Vikoskloof in regio Zagoria.Met een bevolkingsdichtheid van 3 mensen per vierkante kilometer is dit gebied oprecht een ongerept stukje Griekenland te noemen. De wegen zijn vrijwel alleen voor ons aangelegd. We vinden een overnachtingsplek op het gras- en kamilleveld naast een hotel.

Dichtbij hebben we een rivier zien stromen dus daar besluiten we de middag te vertoeven. Er staat een flinke stroming dus hier oefenen we onze eerste "rivier-floatsessies". Eindje tegen de stroom in lopen, frisse plons en dan mee laten stromen met het water. Heerlijk maar ook een beetje spannend want als je niet op tijd de kant bereikt dobber je een flink stuk weg. In de rivierbedding vinden we allerlei vervellingen van een of ander insect. Een mooie gelegenheid om Luna en Sacha een biologieles te geven over dieren die uit hun huid groeien. Ook vinden we een vervelling van een slang. Ik had al een levend exemplaar gezien bij Meteora, ik denk een BalkanToornslang of Pijlslang, en nu hebben de kinderen ook bewijs dat hier slangen leven. 's Avonds eten we verse forel bij het restaurant vlakbij de camper. Bij het weggaan zeggen Luna en Sacha nog even gedag tegen de vissen in de bak. Ze merken niet op dat er 2 missen....

Waar er in Italië veel zwerfkatten rondlopen (vaak wel voorzien van eten door de locals) lopen er in Griekenland ook veel zwerfhonden rond. Overdag liggen ze langs de kant van de weg of zoeken ze verkoeling onder onze camper maar 's avonds worden ze actief. Als wij gaan slapen horen we ze blaffen en huilen in de nacht.

Het was nog even een zoektocht om de toegangsweg naar de kloof te vinden maar uiteindelijk vonden we het mooie dorpje Monodendri en het wandelpad naar het klooster van waaruit we de Vikoskloof hebben bewondert. Na terugkomst rijden we door een sneeuw van vlinders richting Butrint Nationalpark inAlbanië. Bij de grensovergang, de eerste waarbij we onze paspoorten moeten laten zien deze reis, hoop ik een stempel te krijgen maar helaas, we komen stempelloos het land in.

In Andorra had ik reeds ervaren hoe het is om in een niet-EU land te zijn en geen extra roaming kosten te willen maken met je telefoon. Dan ben je afhankelijk van een goede WiFi op de camping en ben je overdag niet bereikbaar. In Andorra zijn we maar even geweest maar Albanië hopen we wel wat langer aan te gaan. Bij gebrek aan een reisgids en straks geen EU dekking op mijn telefoon, heb ik de avond voorafgaand aan de landenwissel nog snel even een schetsje van Albanië gemaakt met daarop de plaatsen van interesse. Dit kladje is mijn houvast en navigatiesysteem de komende tijd.

Het Albanese landschap kenmerkt zich door oude aardlagen, de schuine rotsplateaus komen overal uit de groene bergen omhoog. Ineensbegrijp ik waarom de kandidaten van Wie Is De Mol een opdracht met schapendrijven moesten doen toen het programma afgelopen jaar in Albanië was. We delen namelijk regelmatig de weg met kuddes paarden, geiten of schapen die begeleidt worden door een herder.

Nadat Geert duizenden Lek uit het pinautomaat heeft getrokken rijden we door naar de camping in Ksamil. We moeten even wennen aan de Albanese levensstandaard. De campings zijn sober, de standplaatsen ademen de sfeer van een betonnen parkeerplaats of verdord stuk weiland uit. Zodra Freek op zijn plek staat komt de campingeigenaresse (Lina of Linda) ons begroeten en nodigt ons uit om een zelf gemaakte ijskoffie te komen drinken bij de overkapping aan de andere kant van de camping. Sacha wordt door haar opgetild en mee genomen dus wij volgen ook snel. De overkapping blijkt een klein paradijsje te zijn. Het stelt niet meer voor dan een paar lange tafels en banken met wat kleurrijke kleedjes en bloemen erop. Tegen de muur staat een wasmachine en wat gaspitten waarop gekookt kan worden. En onder de overkapping zijn wat waslijnen gespannen en oranje vlaggetjes uit Nederland! Het is "de huiskamer" van de camping en alle gasten weten deze plek te vinden. De plek waar Linda zich vol overgave ontfermt over de nieuwkomers. Geert waant zich terug in Australië waar hij met mede backpackers een mooie tijd heeft gehad. Een uur na ons komt er nog een Nederlands stel met jonge kinderen aan. Rik en Judith zijn voor 4 maanden onderweg met hun 2 dochters Pip (bijna 6) en Ruby (4). Vanaf moment 1 raken we met elkaar aan de praat en de kinderen vermaken zich prima. Het blijkt een aangename match te zijn voor de komende dagen. Mede omdat er veel regen voorspeld is houden we de volgende dag een lambaldag op de camping. De regen valt reuze mee maar de schone was doet er op deze dag wel lang over om droog te worden. Het strand valt (in deze tijd van het jaar) tegen maar de gemoedelijke sfeer op de camping maakt alles goed.

Na twee dagen ontspanning willen we ook wel iets van het land gaan zien en besluiten we via Syri I Kalter ofwel "The Blue Eye" naar Gjirokastër te rijden. We hoeven nog even geen afscheid te nemen van Rik, Judith, Pip en Ruby omdat zij ook voornemens zijn om naar Syri I Kalter te gaan. De weg naar Syri I Kalter is inmiddels geasfalteerd wat een stuk van de charme weghaalt maar met kinderen bij ons ook wel handig is. Tijdens de wandeling zien we grote blauwe libellen, hele zwermen. Ook liggen er honderden platte minikikkertjes op de weg, waarschijnlijk het gevolg van de asfaltering. De greppel die naast de nieuwe weg is ontstaan is namelijk te diep voor de kikkertjes om uit te springen als ze er eenmaal in beland zijn. De enkeling die de overkant wel weet te halen verbrand levend op het asfalt waarna een plat uitgedroogd lijkje achterblijft. Eigenlijk is het dus een kikkerweg des doods maar de wreedheden vormen een welkome afleiding op de toch wel lange en hete wandeltocht.

Bij aankomst valt de plek mee en tegen. Ja, het water uit de bron heeft inderdaad de bijzondere helblauwe kleur zoals we op de foto's hadden gezien. Maar door de relatief kleine bron zorgt ook een beperkt groepje toeristen (ca. 20) voor een minder serene sfeer dan gehoopt. Maar ach, met een beetje afsluiten van de wereld is het toch wel een plek van verwondering en genieten. We wagen allemaal een enorm koude plons in het heldere water. Geert kan niet achterblijven bij de andere waaghalzen en springt vanaf het platform in het diepe gat van de waterbron. De rest van de middag heeft hij nodig om bij te komen van de kou. Rik en Judith komen we pas tegen op de terugweg, ieder heeft zijn eigen reisritme. We spreken af om elkaar een berichtje te sturen als de camping bevalt. En dus treffen we elkaar die avond weer op de camping in Gjirokastër. De kinderen vinden elkaar gelijk weer en ook wij als ouders hebben een gezellige avond met elkaar.

We zagen het kasteel wel liggen vanuit de camping, hoog bovenop de berg. Toch besloten we er naartoe te gaan fietsen. Na een paar kilometer bereiken we de stadskern en begint de steile klim naar boven. Zelfs voor Geert een tandje te veel (of een tandrad met klein verzet te weinig) en dus parkeren we de fietsen en gaan lopen. Halverwege de straat ben ik al een kilo zweet verloren maar we redden het uiteindelijk alle vier om boven te komen. Daar strijken we maar gelijk neer op een terrasje. Dit gedeelte van Gjirokastër is heerlijk toeristisch met winkeltjes en barretjes, ik kan dat wel waarderen op zijn tijd. Via de gezellige straatjes en nog een laatste steile klim komen we uiteindelijk bij het kasteel. Het is inmiddels goed heet dus we zijn blij dat het bouwwerk ons schaduw en verkoeling brengt. Ineens herken ik het typische ijzeren theater waar een van de opdrachten van Wie Is De Mol is gespeeld. De gemiddelde mens zal het worst wezen maar door deze ontmoeting waan ik me weer even terug in het spel. Zou hij, Everon De Mol, nog ergens ondergedoken zitten in het kasteel? Als wij richting uitgang lopen komen we Rik en Judith weer tegen. We horen dat zij hebben uitgecheckt en vanmiddag richting de warmwaterbronnen inBenjë willen rijden. Geen verkeerd plan, dus we besluiten hun voorbeeld te volgen. Nadat we de moskee hebben bezocht, de mannen boven en de vrouwen beneden, fietsen we terug naar de camping en checken we uit.

We rijden per ongeluk langs een camping in de buurt van Benjë die ons wel aardig lijkt en waar ik op de Park4night app goede recentie over heb gelezen. We besluiten daar maar gelijk te blijven plakken. Eigenlijk biedt de camping niks, geen stroom, geen vuilwaterstort maar de sfeer is weer heerlijk gemoedelijk. De campers staan her en der verspreid over het grasveld en daar tussen scharrelen kippen, een geit, honden, een paard en als kers op de taart: een poes met 2 uber aaibare kittens.

We hebben ons avondeten nog niet eens klaargemaakt of daar zijn ze weer: Rik & Judith! Dit keer volledig per toeval want we hadden geen info uitgewisseld over waar we zouden overnachten. Omdat het overdag met ruim 30 graden niet aanlokkelijk is om naar WARMwaterbronnen te gaan, vertrekken we na het avondeten, als het wat is afgekoeld, met Freek richting de bron. Als we daar aankomen treffen we zo'n 15 campers die allemaal geïnstalleerd zijn om hier de nacht door te brengen. Ja, dat is natuurlijk ook een optie en een veel mooiere ambiance dan de camping waar we vandaan komen. We voelen ons wel bezwaard richting de campingeigenaresse want die verwacht natuurlijk dat wij na ons bezoek terug komen naar de camping. We laten ons dilemma even bezinken terwijl we ons klaarmaken voor een relax moment in het warme water. De bron is prachtig gelegen bij een grote rotsformatie, via een oude boogbrug kom je bij de poel. Het water is lang niet zo warm als verwacht, lekker verfrissend na weer een benauwde dag. Heerlijk wat is dit genieten! Vanuit het water zien we ineens een bekende camper opduiken. Ja hoor, Rik en Judith hebben besloten vanavond ook nog even een duik te komen nemen. Het feest kan niet op voor de kinderen. Met zijn vieren besluiten we vannacht hier te blijven, we willen echt niet terug naar de camping nu we op zo'n idyllisch plekje beland zijn. De kinderen spoken nog tot laat rond en ook wij volwassenen maken er een laatste gezellige avond van met elkaar. Wat geeft dat een energie om zulke mooie, spontane ontmoetingen te hebben! De volgende dag staan we in alle rust op, we dobberen nog een keer wat in de bron en maken een kleine wandeling in de omgeving. Als de zon erg begint te branden nemen we voor de derde keer afscheid van Rik, Judith, Pip en Ruby. Zou het nu dan echt voor de laatste keer zijn?

Het Griekse zwembad mysterie

Schrijven is voor mij net als sporten. Ik heb er vooraf vaak niet zo'n zin in maar eenmaal in beweging is het intensief, wil ik er het maximale uit halen en geeft het nadien een voldaan gevoel en een leeg hoofd. Ik ben er achter gekomen dat ik het makkelijkste schrijf onderweg. Rijdend door prachtige landschappen ordent mijn hoofd en komen de flarden aan woorden en gevoelens tot volzinnen. Het is een proces dat weinig sturing verdaagd, het is meer een acceptatie dat de zinnen pas komen als de tijd en het moment daar rijp voor zijn.

Dit gezegd hebbende doe ik dus maar weer eens een poging om jullie mee te nemen in de afgelopen dagen, te beginnen bij Nauplio. Op weg naar Nauplio komen we mede weggebruikers tegen die we nog niet eerder gezien hebben deze vakantie: schildpadden! Stapje voor stapje trotseren ze de snelweg. Ze zijn groot genoeg om van een afstandje te spotten en iedereen beseft dat zij niet de gene zijn die aan de kant zullen gaan, dus er wordt netjes omheen gereden.

De camping ligt pal aan het strand maar doordat het een keien-strand is met harde golfslag, is het een minder geschikt speelstrand voor de kinderen. Toch heeft ook dit plekje zijn charme doordat we bijvoorbeeld lopend door de zee allemaal mooie vissen kunnen zien zwemmen. Met de snorkelset die we bij onze favoriete supermarkt de Ekaabenithe hebben gekocht, heeft Geert een grote school papegaaivissen gezien. 's Ochtends zien we een vreemde vogel bij onze camper rond scharrelen op zoek naar wormen of insecten. Ik stuur hulplijn oma Emmy een foto van het dier en krijg te horen dat het een hop is.

Bij het toiletgebouw ontdek ik een soort van zitbadje. Volgens het bord eigenlijk bedoelt om baby's in te badderen maar met een beetje passen en meten gaan die twee van ons er ook net in. Het badwater roept herkenning op bij Sacha: "mmmm, voelt als thuis mama". Ik verwonder mij over de kracht van het warme water dat Sacha, ondanks dat we zo'n 3000 km verwijderd zijn van de Kouwelaarsbrand 22, thuis kan laten voelen.

Lopend over de camping valt het geluid van de stilte mij op. Geen constante onrust van de snelweg, stadsgeluiden of geroezemoes van mensen. Inmiddels ben ik meer aan deze stilte gewent maar in het begin heb ik vaak even stil gestaan om te luisteren naar wat ik niet hoorde.

In deze stilte komt de natuur tot bloei en zie ik om me heen overal mooie bloemen, planten en dieren. Wat is het een prachtig seizoen om in te reizen. Op een of andere manier heb ik de behoefte om te weten wat ik zie, de bloemen en planten te kunnen benoemen. Waar komt die behoefte vandaan? Ik hoor in mijn hoofd de zin "call each thing by its right name" uit de film Into The Wild en sta even stil bij de diepere betekenis van deze woorden. Ik voel de desastreuze ontworteling tussen mens en natuur die al decennia lang gaande is. We herkennen niet meer wat goed voor ons is of kiezen er zelfs bewust voor om dat te doen wat ons schaadt, zowel op het gebied van voeding als gedrag. Hoe kan het toch dat we eetbaar niet meer van giftig kunnen onderscheiden? Ik besluit mijn gedachtenspinsels een halt toe te roepen om mezelf te beschermen tegen een al te melancholische bui en schakel mijn moeder weer in om wat planten te determineren.

Tussen al dit natuurschoon bezoeken we ook nog wat mooie plekjes gecreëerd door de mens. Als eerste het indrukwekkende theater van Epidaurus (enkele foto's had ik al online gezet onder "fotoserie Nauplio"). Omdat we dichtbij op de camping zitten zijn we er vroeg genoeg om voor de hordes toeristen het grote amfitheater te hebben bewonderd. Diezelfde strategie passen we toe bij het Palamidi kasteel, we hebben het eerste uur bijna voor onszelf alleen. Geert vindt met de kinderen allemaal pikdonkere geheime gangetjes waar, met behulp van de zaklamp in de telefoon, doorheen wordt gekropen.

Na een paar dagen Nauplio rijden we via het Kanaal van Korinthe naar Athene. De navigatie wijst ons een spannende, onverharde route naar een punt langs het kanaal. We vragen weer veel van Freek maar onze "machtige beschermer" loodst ons ook nu weer veilig naar onze bestemming. Op dit punt staat geen afrastering tussen ons en de diepe afgerond van het kanaal. Daarnaast waait het enorm hard waardoor dichtbij de rand staan nog gevaarlijker is. Na een paar mooie foto's te hebben gemaakt vervolgen we onze weg naar Athene.

Er is geen ruime campingkeuze rondom Athene. De stadscamping ligt ideaal maar heeft geen zwembad, niet alleen voor de kinderen maar ook voor ons een pre aangezien de thermometer hier inmiddels zo'n 28/30 graden aangeeft. De dichtstbijzijnde camping met zwembad had nog geen water in het zwembad gedaan en dus wordt het de camping iets buiten het centrum. Ik had al wat negatieve recensies gelezen en deze bleken helaas waar te zijn. We komen aan op een ontzettend vieze, oude, onverzorgde camping met zwembad dat open is. Bij de camperplaats worden we al verwelkomt door de keiharde muziek van het zwembad. Eenmaal daar treffen we een groep van zo'n 30 Griekse brugklassers. Met onze komst brengen we de gemiddelde leeftijd zo'n 30 jaar omhoog. Ach, het houdt ons jong zullen we maar zeggen. En het zwembadpersoneel is erg vriendelijk. Dus we deleten de gedachten aan de vieze camping waar we straks naar terug moeten gaan en genieten van deze overkill aan jeugdigheid.

De volgende dag nemen we de stadsbus naar Athene. Overtuigd dat hier de lokale bussen gratis zijn, want dat had de campingeigenaresse volgens Geert verteld, stappen we zonder blikken of blozen in en gaan zitten. Dagen later komen we er achter dat er in Griekenland helemaal geen gratis bussen bestaan...

We beginnen de dag bij de Akropolis met het Theater van Herodes Atticus en het Parthenon en realiseren ons al snel wat voor dag het vandaag is: zaterdag, dus enorm druk. We struinen wat door de wijk Plaka en kijken naar de aparte wisseling van de wacht op het Syntagmaplein. Voor de kinderen (en ons eigenlijk ook) ziet de ene verzameling oude Griekse stenen er ongeveer hetzelfde uit als de andere verzameling stenen. Na een paar opgravingen hebben we het dan ook gehad en keren terug naar de camping voor een namiddag discozwemmen.

Na Athene rijden we naar Delphi. We gaan van discozwemmen naar een ANWB én ACSI enclave. Op de dag dat wij aankomen arriveren er ook zo'n 15 pensionada-stellen met sleurhut. Deze ANWB-colonne geeft weer een heel andere sfeer bij het prachtige zwembad met uitzicht op de vallei. De opa's en oma's hebben volop aandacht voor onze 2 blonde waterratjes. Na 1 dag vertrekken de ACSI-stelletjes en wordt het iets rustiger op de camping. Om 7.40u 's ochtends zitten we in de bus naar de opgraving. Dit keer zijn we wel voor de hordes toeristen aanwezig en genieten wederom van al het moois wat we zien. Het uitzicht wordt vooral bepaald door de prachtige ligging, in een berglandschap vol olijfbomen, gigantische agaven, cipressen, roze oleander en gele brem. In principe creëert ieder bouwwerk dan al snel een idyllisch plaatje.

Mijn eerste kennismaking met het Orakel van Delphi is rond 1999 geweest, toen de eerste Matrix film uitkwam. Het Orakel citeert aan de hoofdrolspeler een tekst die op de Tempel van Apollo in Delphi staat geschreven: "ken uzelf". Jaren later haal ik zelf deze tekst aan in mijn SPH afstudeer-paper waarbij ik inga op het kwetsbare evenwicht tussen cliënt en hulpverlener. Het zijn zowel inspirerende als frustrerende woorden. Want wanneer kan je zeggen dat je jezelf kent? Ik gooi er gelijk een tweede citaat in: hoe meer je weet, hoe meer je weet dat je niks weet (Socrates). Deze woorden roepen allerlei gedachten bij mij op en voor ik het weet kom ik in een wringend gevoel van niet weten te zitten. Deze bergen, deze plek geven mijn hoofd de volle ruimte voor associaties en overpeinzingen. Soms is dat vermoeiend en vecht ik er tegen. Dit keer geef ik mezelf er aan over om vervolgens te merken dat zulke buien net emoties zijn, ze komen en gaan als golven. Aan het eind van de dag ben ik rustig, fijn leeg, alleen nog ruimte voor een verfrissende plons in het zwembad.

Na Delphi hebben we een flinke rit voor de boeg naar de Meteora kloosters. In de vroege ochtendzon knalt de fel gele brem ons tegemoet. Een prachtig contrast met de verschillende tinten groen van de olijfbomen en cipressen en de roze oleander. De roodbruine rotsen en besneeuwde bergtop maken het plaatje compleet. O, en natuurlijk een mooi geasfalteerde weg voor Geert! Hij is erg te spreken over de wegen in Griekenland. Haarspeldbocht na haarspeldbocht glijden we door dit prachtige tafereel heen. Een kunstwerk waar ik uren naar kan kijken.

Langs de weg staan overal gedenkhuisjes. Kleine "vogelhuisje" in de vorm van echte huisjes waar mensen spulletjes in leggen voor hun overleden dierbaren. Flesjes water, cola, sieraden, mooie ansichtkaarten. Je kan kennelijk van alles gebruiken in het hiernamaals. Bijzonder om te zien hoe hier gezorgd wordt voor de overledenen.

Als we aankomen op de camping blijkt wederom het zwembad nog niet gevuld te zijn. En ook op camping 2 treffen we een zelfde situatie aan. How on earth is het mogelijk dat je een camping vol gasten hebt, het inmiddels structureel rond de 30 graden is, maar je je zwembad nog niet hebt gevuld?! We besluiten op zoek te gaan naar een hotel met gevuld zwembad. Die is er gelukkig wel. In plaats van (tegen betaling) gebruik te maken van het zwembad en te overnachten in de camper op de parkeerplaats, boekt Geert spontaan een hotelkamer. Gevalletje miscommunicatie tussen ons maar ik schik me gelijk in dit lot en geniet van de heerlijk kamer met airco. De kinderen vinden het "de beste vakantie ooit" doelend op het zwembad, de hotelkamer en het ontbijtbuffet de volgende ochtend. Het was een leuk uitstapje maar vanavond slapen we gewoon weer in Freek.

De komende dagen bezoeken we de kloosters die hier in de bijzondere rotsformaties zijn gebouwd maar voor nu rond ik dit reisverslag af want het is weer veel te lang geworden. Foto's volgen weer bij een goed WiFi bereik.

Polý agápi!

(veel liefs)

Dag Italië, hallo Griekenland

We hebben de afgelopen week eigenlijk veel te veel gezien en gegaan om in 1 verslag te proppen maar ik doe toch maar een poging. Te beginnen bij ons bezoek aan Pompeï. Bij Pompeï denk ik gelijk aan de gipsen afgietsels van de inwoners die destijds overvielen werden door een uitbarsting van de Vesuvius vulkaan. Na de treinrit van zo'n 40 minuten komen we aan bij de opgraving. Veel menselijke afgietsels hebben we niet gezien maar we worden overweldigd door de stad die nagenoeg intact bewaard is gebleven. Lopend door de straten waan je je even terug in de Romeinse tijd. De vele gedetailleerde mozaïeken en schilderingen tonen hoe prachtig de stad destijds is geweest.Deze overvloed aan geschiedenis wordt prachtig omzoomd door de vruchtbare grond van nu waarop zeeën van klaprozen bloeien. Het leveren prachtige plaatjes op ondanks de soms dreigende wolken.

Verspreid over de stad komen we een aantal afgietsels tegen. Ondanks de drukte van de vele toeristen om ons heen zijn het beelden om even stil van te worden. Geen beeldhouwer of kunstenaar kan een moment zo vastleggen als dit. De gedetailleerde verstilling van desbetreffend moment is heel invoelbaar door de pose van de mensen. Het besef dat een menselijke mal is gebruikt maakt het tevens een wat luguber beeld. Het voelt niet goed om hier foto's van te maken dus ik besluit het beeld goed vast te leggen in mijn herinnering. Vol van alle indrukken keren we terug naar huis.

De volgende dag heeft Geert een huurauto geregeld, een Peugeot 307 cabriolet. Op het plaatje zag hij er best flasy en comfortabel uit maar in werkelijkheid bleek het een kleine "af geragde" bak te zijn. We hoefde ons dan ook geen zorgen te maken dat we schade zouden rijden met deze auto, dat zou toch niet op ons te verhalen kunnen zijn. We laten Freek even staan omdat de route die we willen gaan rijden erg smal zou zijn en daarom verboden voor campers. We wurmen ons dus in de cabrio en zetten koers richting Amalfi (waarnaar de route is vernoemd). Ondanks de gare conditie van de auto doet hij wel waar we hem voor gehuurd hebben: fijn rijden en in cabrio stand een weids uitzicht op de prachtige kronkelroute langs de kust.

Uitgerekend deze ochtend blijkt Sacha eenmalig last te hebben van wagenziekte. Met een wit gezichtje wordt eerst het nieuwe vest van papa getrakteerd op een half verteerd ontbijtje. Daarna komen ook nog de onderweg gekochte aardbeien er terug uit, dit keer opgevangen in een plastic zakje. Gelukkig trekt na een rustpauze de misselijkheid weg en heeft hij voorin naast papa uiteindelijk toch erg genoten van de rit.

We zien hem al dagen liggen, de Vesuvius, dus kunnen dit gebied natuurlijk niet verlaten zonder een bezoekje aan deze vulkaan. De beklimming blijkt een stijl maar makkelijk wandelpad te zijn waardoor de kinderen helemaal zelf naar boven zijn geklomen. Ook nu weer boffen we met het weer. Oké, er hangen flinke wolken waardoor het uitzicht minder ver is dan bij een heldere lucht maar regen blijft uit. Na de beklimming ben ik eigenlijk wel blij dat we dit niet in felle zon hebben hoeven te doen. Het is een mooie en aparte plek, wetende dat die krater voor enorm veel leed heeft gezorgd en ook nu nog altijd activiteit vertoond. Dat hij ooit nog eens zal uitbarsten is vrijwel zeker. Gelukkig was die dag niet vandaag en zijn we heelhuids naar beneden gekomen.

Na een week op dezelfde camping in Sorrento te hebben gestaan en daar meerdere keren dankbaar gebruik te hebben gemaakt van het verkoelende zwembad, is het tijd om verder te gaan. We rijden naar Alberobello, de stad van de 'trulli'. Onderweg zien we ze al overal staan, de kleine witte huisjes met kegelvormige daken van kalksteen. Het is een feeëriek plaatje om ze in dit landschap van bruin- rode aarde en olijfbomen te zien staan. Deze setting zou niet misstaan in de Efteling.

Het stadje zelf bestaat uit duizenden van zulke huisjes, hun authenticiteit inmiddels bedolven onder de hordes toeristen. Maar ach, wij doen er net zo goed aan mee. De volgende dag bezoeken we de grotten van Castellana. Ik denk niet dat ik ooit zo'n grote en mooie grot heb bezocht. Samen met de kinderen gebruiken we onze fantasie om tussen alle stalactieten, stalagmieten en pilaren op zoek te gaan naar het ijspaleis uit Frozen of een elfendorpje. We vinden er meer dan genoeg om de kinderen de volledige rondleiding te laten verwonderen.

De camping in Alberobello heeft een mooi zwembad, er zit alleen nog geen water in. Toch vermaken de kinderen zich prima doordat er een Duits gezin op de camping staat met 3 kinderen. Luna en hun oudste dochter, Suzanna van 8 jaar, vinden elkaar al snel. 's Ochtends, het liefst nog voor het ontbijt, zoeken de meiden elkaar op om elkaar niet meer met rust te laten tot een van de twee 's avonds naar bed moet. Suzanna is met haar ouders en zusjes inmiddels 18 maanden op reis. Haar ouders hebben in Duitsland al hun bezittingen (huis, inboedel) verkocht, hebben zichzelf uitgeschreven en zijn met hun camper vertrokken. Hun jongste kind was toen nog maar net geboren denk ik. Het zet me tot nadenken. In eerste instantie klinkt het aanlokkelijk, al 18 maanden op reis, thuis geen verplichtingen meer. Maar dan zie ik Suzanna die zegt dat ze onderweg al veel vriendinnetjes heeft gehad waar ze steeds afscheid van moet nemen. Er klinkt pijn door in haar woorden. Ik weet niet of het kwam door het naderende afscheid maar de avond voor ons vertrek worden Luna en Sacha overvallen door heimwee. Dikke tranen blijven maar komen, vooral bij Sacha is het verdriet niet te stoppen. Het roept een gevoel van onmacht op wat ik herken uit de maanden waarin Luna en Sacha net waren geboren. Er zijn niet veel momenten geweest waarin ze als baby ontroostbaar waren, maar het gevoel dat zo'n moment oproept staat me nog duidelijk bij. En deze avond triggert een zelfde gevoel. Wat te bieden aan kinderen die thuis missen waarbij je weet dat dat thuis er voorlopig niet zal zijn? Een dikke knuffel op schoot biedt uiteindelijk troost en voldoende rust om te gaan slapen.

Als wij de volgende dag vertrekken zie ik voor mijn ogen het intense verdriet van Luna. Het moeten loslaten van haar vriendin raakt haar diep. Ik zie Suzanna haar verdriet verbijten, waarschijnlijk weet zij uit ervaring dat dit moment er aan zat te komen. Terwijl wij van de camping af rijden rent Suzanna nog even met ons mee en wordt Luna door haar uitgezwaaid. Reizen is ontmoeten en weer loslaten en dat valt lang niet altijd mee....

We zijn op weg naar onze laatste bestemming in Italië: de haven van Bari. Daar nemen we de boot naar Patras in Griekenland. Geert heeft de avond tevoren de laptop bijna vermoord omdat hij op een of andere manier niet in zijn mailbox kwam waar de mail met de reserveringsbevestiging in zat. Uiteindelijk is het hem toch gelukt en het inchecken was een fluitje van een cent. Waren we 3 minuten eerder aangekomen dan hadden we het laatste plekje aan de buitenkant op het dek gehad met uitzicht op zee. Nu zagen we voor ons een andere camper op dat plekje parkeren en moesten wij helaas aansluiten in de 2e rij. Ach, het wordt dan wel 'camping on board' genoemd maar uiteindelijk houdt het enkel in dat je neus aan neus met je camper of vrachtwagen op het dek komt te staan en een stroomaansluiting krijgt toegewezen. Ondanks dat de boot verder geen entertainment biedt zijn Luna en Sacha onder de indruk van zijn grootte. Sacha: "Er is zelfs een heel echt restaurant!" Ik vind het altijd wel wat hebben, reizen per boot, op het water, kijkend naar de golfslag die de boot creëert. Luna geniet ook duidelijk van het turen naar de zee, het schuimende water en de golven. Tot het avondeten vermaken we ons in de lounge met wat speelgoed dat we hebben meegenomen uit Freek. Een paar tafels verderop zit een Griek of zes luidruchtig te drinken en kletsen, op een gegeven moment begint er zelfs een de sirtaki te dansen. Het ziet er erg gezellig uit. Ondertussen knutsel ik de Griekse vlag in elkaar die Luna even later mag "hijsen" bij de andere vlaggen van de landen waar we geweest zijn. De kinderen mogen opblijven tot zonsondergang. Ondanks de bewolking toch wat mooie foto's kunnen maken op het dek. Daarna proberen we wat te slapen. We benijden de mensen niet die geen cabin hebben gehuurd maar de nacht enkel door moeten komen in een ligstoel. Ondanks onze vertrouwde bedden houdt de omgeving ons wakker. Na een korte nacht horen we rond 5.30u over de intercom dat we ons klaar moeten gaan maken voor de aankomst en rond 6.30u rijden we de boot af, onze eerste Griekse kilometers tegemoet.

Na de boottocht en korte nacht hebben we geen zin om lang te rijden. Onze eerste overnachtingsplek is in Olympia, op een kleine camping met zwembad met water erin! We komen iets voor 9 uur aan en besluiten eerst naar de opgraving te gaan zodat we 's middags kunnen genieten van het zwembad. We merken dat het hier steeds warmer aan het worden is dus na een korte rondgang langs de oude Griekse overblijfselen houden we het voor gezien en vinden we verkoeling in het zwembad. Vandaag zijn we van Olympia naar Nafplio gereden. Er is hier in de omgeving van alles te bewonderen maar dat vertel ik een volgende keer.

Gia sou!

Keep in contact

Jullie zijn regelmatig in gedachten bij ons ondanks dat het soms veel moeite kost om dit te laten blijken. In Frankrijk zijn de eerste ansichtkaarten gekocht en versierd. Deze willen we in Italië op de post doen maar dat blijkt een behoorlijk complexe onderneming te zijn. Ansichtkaarten worden overal verkocht maar postzegels (ofwel "francobolli" in het Italiaans) zijn minder algemeen verkrijgbaar. Niet bij supermarkten in ieder geval en ook niet bij lectuurkraampjes waar ze de ansichtkaarten verkopen. De officiële "Poste Italiane" kantoren leken ons de aangewezen postzegel-verkooppunten. Met een logo ala Zeeman (fel geel met blauwe letters) vallen de kantoren goed op maar.... de meeste zijn dicht als wij ze zien. In Napels vonden we (met aanwijzingen van een gendarmerie- agent) een postkantoortje dat nog open was! Buiten staan mensen te wachten dus ik sluit daar ook maar bij aan. Eenmaal binnen blijkt daar een console te staan waarop een nummertje getrokken moet worden. Naar eer en geweten selecteer ik de in het Italiaans aangegeven opties en krijg zowaar een nummer uit het apparaat; K004. Op het bord waar de nummers vermeld staan die in behandeling zijn zie ik alleen A-nummers staan. Alleen buitenlanders zullen hier hun postzegels halen denk ik. Na 10 minuten besluiten de dames dat hun middagpauze ingaat en geven non-verbaal duidelijk aan dat er geen klanten meer geholpen zullen gaan worden. Hier houdt een pauze geen halfuur in maar kan makkelijk een middag in beslag nemen. Ik weiger daarom zomaar het postkantoor te verlaten en stel toch nog even mijn francobollo vraag. Postzegels blijken ze in dit postkantoor niet te hebben, wel in een ander filiaal maar dat is vandaag dicht. We worden naar een tabakszaak verwezen. Na 5 tabakwinkels zonder postzegels geven we de zoektocht maar weer op voor vandaag. In gedachten zijn er echt al vele kaartjes verstuurd maar het fysieke kaartje moeten jullie nog even tegoed houden.

Ook beeldbellen gaat wisselend. We hebben de afgelopen week in Sorrento op een camping gestaan met veel hoogteverschil en slechte WiFi. Op de plek waar onze camper stond (helemaal onderaan op de camping) waren we bijna helemaal afgesloten van de digitale wereld. Een tekstbericht kwam nog wel binnen maar 1 foto versturen lukt niet, laat staan een hele website openen.

Uitgerekend op deze locatie laten we Sacha en Luna beeldbellen met hun klassen. Vooraf regelen we betaalde WiFi die op het 'moment suprême' niet werkt. Gelukkig had ik 1 plekje ontdekt, bij het hoger gelegen restaurant op de camping, waar ik met mijn telefoon wel wat bereik heb. Voor niks WiFi aangeschaft, geen groot beeldscherm van de laptop maar ook via de telefoon was het even leuk om alle kinderen en juffen te zien. Wij konden de kinderen en hun vragen goed verstaan, helaas waren Luna en Sacha niet zo goed hoorbaar. Wel hebben ze hun geoden kunnen laten zien die ze gisteren hebben gekocht nadat ze helemaal zelf de Vesuvius vulkaan op zijn geklomen. Ook hoorde we de liedjes en de zingende kinderen goed en hebben Luna en Sacha met hen mee gezongen. Heel apart om dit zo samen te doen. Vooraf gaf Sacha aan dat hij de kinderen en zijn juffen heeeel lief vindt (en met hartjes de lucht in stijgt) en aan zijn koppie te zien was hij erg onder de indruk van dit contact.

Dus nog even voor de klas een update. Als het goed is hebben jullie nu 5 landen ingekleurd: Nederland, Frankrijk, Spanje, Andorra (staat dat landje op jullie kaart?) en Italië. Aankomende zondag nemen we de boot naar Griekenland. Dus als jullie maandag weer op school komen dan zijn we net die ochtend aangekomen in Patras in Griekenland. In Italië spreken ze geen Nederlands maar Italiaans. Luna en Sacha kennen al wat Italiaanse woordjes.
Doei = ciao
Tot ziens (tot we elkaar weer ontmoeten) = arrivederci
Goedemorgen = bon dia
Zwembad = piscina
Ijsje = gelato
Pizza salami = pizza salame

We hebben ook weer wat meer dingen van de bucketlist gedaan:
- meerdere bommetjes gemaakt in zwembaden
- pizza gegeten in Italië
- marshmallows geroosterd
- de vlag van Italië gekleurd (die van Griekenland wordt een stuk moelijker om te maken, zoek naar eens op)
- verschillende torens van stenen gemaakte
- een picknick gehouden
- een nieuw vriendinnetje gemaakt (samen met Femke in het zwembad in Rome gespeeld)

Luna en Sacha missen hun vriendjes en vriendinnetjes soms en maken dan een mooie knutsel voor ze. Die knutsels reizen nog even met ons mee. Ook laat Sacha als hij straks weer thuis is graag zijn lego Ninjago sandbuggy zien die hij in Italië gekocht heeft van zijn eigen geld en ook zelf in elkaar heeft gezet.

Dikke knuffel en kus van ons allemaal!

Off-season travelling & wasdag

Met het mooier wordende weer en het groeiende aantal zwembaden dat open gaat, verdwijnen de scherpe randjes van Sacha's heimwee. We merken hier dat het vakantie is in Nederland doordat we de zwembaden niet meer voor onszelf hebben maar moeten delen met andere Nederlandse toeristen. Daardoor had Luna laatst een vriendinnetje Femke waarmee ze leuk heeft gespeeld in het zwembad in Rome.

Na Rome gokte we dat het weer aan de Adriatische zee (nabij Pescara)redelijk goed zou zijn ondanks de vele regenvoorspellingen. Qua weer was het inderdaad een goede gok, droog en veelal zonnig bij zo'n 20 graden. Qua reismogelijkheden met kinderen bleek het een minder goede zet te zijn. Reizen met kinderen betekent constant afstemmen tussen de behoeften van Luna en Sacha en die van ons. Waar wij natuur en cultuur willen zien, willen zij strand, zwembad of speeltuin. Een kindvriendelijke camping aan zee met een zwembad of speeltuin is daarom belangrijk om het leuk te houden voor de kinderen. Die campings zijn er meer dan genoeg aan de Adriatische zee, ze zijn alleen nog niet geopend. Daar kwamen we helaas pas aan het eind van de dag achter toen we de oversteek van west naar oost Italië al gemaakt hadden... Gelukkig is er met een camper altijd wel een standplaats te vinden. De eerste avond aan de Adriatische zee hebben we net naast de beoogde camping overnacht. Een mooi plekje aan zee, prima voor ons maar voor de kinderen wat karig. Met veel moeite hebben we die avond een volgende camping (waarschijnlijk de enige camping) gevonden bij Vieste, van waaruit we een rondrit door natuurgebied Gargano hebben gemaakt. Er is nog veel meer moois te ontdekken aan de oostkust maar zonder goede voorzieningen voor de kinderen gaat dat geen succes worden.

Op deze momenten heb ik Geert nodig die t.o.v. mij een stuk getalenteerder is in planningen omgooien en daar heen gaan waar de reis ons naartoe brengt. En dat deze reis niet naar de oostkust van Italië gaat werd ons na een paar dagen campings zoeken wel duidelijk. En dus probeer ik ook nu weer mijn ideeën en plannen voor dit deel van Italië los te laten en open te staan voor andere input. We rijden weer terug richting Middellandse-Zee maar niet voordat we de zon op hebben zien komen vanuit de zee.

Onderweg wordt er veel geknutseld door Luna en Sacha zingt vrolijk mee met Sinterklaasliedjes die op het 'fototoestel' van Luna staan. Voor de reis hebben we een playlist met (heel foute) Nederlandse nummers gemaakt. Dus nadat Geert een bekeuring aan zijn broek kreeg omdat hij in de bosjes bij het tankstation een plasjes deed, hebben we uit volle borst mee gezongen met Donnie & Rene Froger met het nummer 'Bon Gepakt'.

We zijn dus weer terug bij de Middellandse-Zee, om precies te zijn in Sorrento onder Pompei. Deze camping heeft naast wat speelmogelijkheden voor de kinderen ook 2 wasmachines en drogers, een veto van mij. Ongeveer een week geleden zat de nood tot wassen al vrij hoog. Vervolgens kwam daar een gesloten camping en een camping met alleen wasmachines bovenop. De laatste setjes zijn inmiddels al een paar dagen aangetrokken. Het enige moment dat de kinderen schone kleding aan hebben is het moment waarop ze 's ochtends in hun schone onderbroek staan.

Vandaag was het dus W-Day! Thuis heb ik een fijne wasruimte waarin 5 bakken staan voorzien van afbeeldingen met het wasgoed bestemd voor desbetreffende bak. Zelfs de kinderen kunnen op die manier de was goed sorteren: licht 40 graden, donker 40 graden, licht 60 graden, donker 60 graden en de vaatdoekjes op 90. Kind kan de was doen.

Maar nu zijn we op reis, met maar 10 vaatdoekjes. Hoe doen andere reizigers dat? Ondanks dat ik het liefst alle was sorteer op vuilgraad, begrijp ik dat een was draaien met 10 vaatdoekjes wel erg veel verspilling is. En dus probeer ik mijn gedachten over viezigheid te blokkeren en besluit dat vaatdoekjes bij de donkere 60 graden was met handdoeken, sokken en onderbroeken mag. Met dit idee loop ik voor de eerste keer de steile weg naar de wasmachines op. Na inspectie van het bedieningspaneel kom ik tot de conclusie dat er in zijn geheel geen geschikt programma bij zit voor deze toch al lastige was-combinatie voor mij. Ik heb keuze uit 3 programma's:

15 graden kleur (wie wast er in hemelsnaam op 15 graden! Dan kan je toch net zo goed met wat spuug de vlek wat weg proberen te krijgen?)

40/50 graden kleur. Ook een dubieus programma. Een wasmachine is toch gewoon een machine die verder niet heel veel ruimte heeft voor persoonlijke interpretaties? Gaat deze machine mijn vaatdoekjes wassen op 40 of op 50 graden? Heeft hij daar een algoritme voor waardoor de temperatuur van de eerst volgende was te beredeneren valt? Ik betwijfel het en daarmee betwijfel ik de effectiviteit van het programma. Ik twijfel überhaupt of het programma de 40 graden wel gaat aantikken als van begin af aan geen duidelijk temperatuur-standpunt wordt ingenomen.

De derde optie was 80/90 graden wit. Wat zijn dit voor keuzes!!! Ik wil 60 graden kleur, is dat zo veel gevraagd? Even krijg ik een kleine zenuwinzinking maar dan bedenk ik me dat ik mijn W-Day niet laat afnemen door een bokkende wasmachine. Met enige walging selecteer ik de 40 of 50 graden was en zeg tegen mezelf dat het er niet viezer op zal worden (alhoewel ik niet heel erg overtuigd ben van mijn theorie). De droger maak vervolgens veel goed, loei heet! Alles weer aan kant, dus morgen de camping af en de omgeving gaan bekijken.

Rome

We hebben ons een paar dagen onder gedompeld in de cultuur en geschiedenis van Rome. Bij aankomst op zaterdag kwamen we er achter dat op zondag het colosseum gratis te bezichtigen is omdat het de eerste zondag van de maand is. Een dilemma, gaan we dan die dag wel of juist niet naar het colosseum? Het klinkt (als echte Nederlanders) wel interessant, gratis toegang, maar het zorgt ook voor een "enorm lange rijen angst". We zitten op een camping in Rome en kunnen daarom vroeg aanwezig zijn, voor de hordes touringcars. Daarnaast is het alternatief om op zondag naar de Sint Pietersbasiliek te gaan, dat lijkt ons een erg drukke dag om een basiliek te bezoeken. We wagen de gok en plannen op zondag het colosseum en op maandag de Sint Pieter. Het blijkt een perfecte gok te zijn.

We komen iets later dan gehoopt aan bij het colosseum omdat de bus die op zondag maar 1x per uur rijdt ook nog een kwartier later kwam. Qua lengte staat er inderdaad al een behoorlijke rij om het colosseum. Voordeel is wel dat het colosseum rond is waardoor je maar een deel van de wachtrij ziet. We sluiten aan bij de Nederlandse enclave en voordat we echt goed kennis hebben gemaakt met onze wachtrij-buren, zijn we al binnen. We hebben de tijd niet in de gaten gehouden maar gokken dat het een halfuurtje zal hebben geduurd. Een grote meevaller dus.

Het colosseum zelf valt ons eerlijk gezegd wat tegen. Een paar jaar geleden hebben we het amfitheater in Pula bezocht. Destijds begeleidt met een heerlijk zonnetje en een Sacha die zich in de arena vermaakte met stokken en stenen. Nu is het weer een stuk slechter wat de beleving waarschijnlijk ook minder overweldigend maakt. Met lichte regenval neem je niet even rustig de tijd om de ruimte in je op te nemen en te beseffen wat voor taferelen zich hebben afgespeeld op deze plek. We beseffen ons hoe rijk we zijn dat een plek als deze wat tegenvalt bij minder mooi weer en zijn tevens dankbaar dat de regen voornamelijk valt als we in het colosseum zijn en niet toen we net aan het wachten waren....

Na alles rustig te hebben bekeken gaan we door naar het Forum Romanum. Inmiddels is de regen weg getrokken en in het zonnetje genieten we nog even van alle oudheid die ons tegemoet komt. Het is voor de kinderen een intensieve wandeling en we besluiten de dag niet te lang te maken maar eind middag nog even in het zwembad op de camping te plonzen.

Op dag 2 dus naar de Sint Pieter. Met een wekker op 6.30u en een bus die op maandag ieder kwartier rijdt zijn we rond 8.00u aanwezig. Op dit tijdstip blijkt er nauwelijks een rij te staan, we zijn in 10 minuten binnen. En dan.... wauw, overweldiging! Onze ogen staan vanaf moment 1 in stand overprikkeling. Ik weet niet of ik mijn fototoestel weg moet stoppen omdat dit beeld niet vast te leggen is, of dat ik in wil zoomen op alle details die op me afkomen. De vloeren, muren, plafonds, overal waar je kijkt is weer iets nieuws te ontdekken en het is eigenlijk veel te veel om in een keer op te nemen. De kinderen houden het aardig lang vol en uiteindelijk stappen we naar buiten het grote plein terug op dat zich inmiddels aardig begint te vullen met toeristen. Na een hapje te hebben gegeten vervolgen we onze toch Rome. Het maakt eigenlijk niet zo uit welke weg we inslaan, deze stad blijkt één groot museum te zijn vol pleinen, fonteinen, obelisken en prachtige gebouwen. Iedere omschrijving van Rome zou tekort schieten dus ik zou zeggen, kom deze mooie stad eens zelf bezoeken!

We sluiten de dag weer af in het zwembad en plannen in de avond onze koers voor morgen. De keuze is lastig omdat de weersvoorspellingen voor de komende week niet al te best zijn. Gaan we weer voor een stad waar ook wat binnenactiviteiten te doen zijn bij slecht weer of kiezen we voor de kust in de hoop dat daar de buiten overwaaien? We besluiten de oversteek naar de Adriatische zee te gaan maken. Tot nu toe zijn de voorspelde regendagen ons nooit tegen gevallen, het blijft vaak bij een bui. En dus rijden we momenteel onder een licht bewolkte hemel richting Pescara. Onderweg willen we een mooie route door het natuurgebied rond de Corno Grande rijden (valle del Vomano). Dus ik stop met dit verslag en ga nu van de mooie omgeving genieten. Indien er goede WiFi is vanavond op de camping dan zal ik wat foto's van Rome uploaden.

Arrivederci!