Schrijven is voor mij net als sporten. Ik heb er vooraf vaak niet zo'n zin in maar eenmaal in beweging is het intensief, wil ik er het maximale uit halen en geeft het nadien een voldaan gevoel en een leeg hoofd. Ik ben er achter gekomen dat ik het makkelijkste schrijf onderweg. Rijdend door prachtige landschappen ordent mijn hoofd en komen de flarden aan woorden en gevoelens tot volzinnen. Het is een proces dat weinig sturing verdaagd, het is meer een acceptatie dat de zinnen pas komen als de tijd en het moment daar rijp voor zijn.

Dit gezegd hebbende doe ik dus maar weer eens een poging om jullie mee te nemen in de afgelopen dagen, te beginnen bij Nauplio. Op weg naar Nauplio komen we mede weggebruikers tegen die we nog niet eerder gezien hebben deze vakantie: schildpadden! Stapje voor stapje trotseren ze de snelweg. Ze zijn groot genoeg om van een afstandje te spotten en iedereen beseft dat zij niet de gene zijn die aan de kant zullen gaan, dus er wordt netjes omheen gereden.

De camping ligt pal aan het strand maar doordat het een keien-strand is met harde golfslag, is het een minder geschikt speelstrand voor de kinderen. Toch heeft ook dit plekje zijn charme doordat we bijvoorbeeld lopend door de zee allemaal mooie vissen kunnen zien zwemmen. Met de snorkelset die we bij onze favoriete supermarkt de Ekaabenithe hebben gekocht, heeft Geert een grote school papegaaivissen gezien. 's Ochtends zien we een vreemde vogel bij onze camper rond scharrelen op zoek naar wormen of insecten. Ik stuur hulplijn oma Emmy een foto van het dier en krijg te horen dat het een hop is.

Bij het toiletgebouw ontdek ik een soort van zitbadje. Volgens het bord eigenlijk bedoelt om baby's in te badderen maar met een beetje passen en meten gaan die twee van ons er ook net in. Het badwater roept herkenning op bij Sacha: "mmmm, voelt als thuis mama". Ik verwonder mij over de kracht van het warme water dat Sacha, ondanks dat we zo'n 3000 km verwijderd zijn van de Kouwelaarsbrand 22, thuis kan laten voelen.

Lopend over de camping valt het geluid van de stilte mij op. Geen constante onrust van de snelweg, stadsgeluiden of geroezemoes van mensen. Inmiddels ben ik meer aan deze stilte gewent maar in het begin heb ik vaak even stil gestaan om te luisteren naar wat ik niet hoorde.

In deze stilte komt de natuur tot bloei en zie ik om me heen overal mooie bloemen, planten en dieren. Wat is het een prachtig seizoen om in te reizen. Op een of andere manier heb ik de behoefte om te weten wat ik zie, de bloemen en planten te kunnen benoemen. Waar komt die behoefte vandaan? Ik hoor in mijn hoofd de zin "call each thing by its right name" uit de film Into The Wild en sta even stil bij de diepere betekenis van deze woorden. Ik voel de desastreuze ontworteling tussen mens en natuur die al decennia lang gaande is. We herkennen niet meer wat goed voor ons is of kiezen er zelfs bewust voor om dat te doen wat ons schaadt, zowel op het gebied van voeding als gedrag. Hoe kan het toch dat we eetbaar niet meer van giftig kunnen onderscheiden? Ik besluit mijn gedachtenspinsels een halt toe te roepen om mezelf te beschermen tegen een al te melancholische bui en schakel mijn moeder weer in om wat planten te determineren.

Tussen al dit natuurschoon bezoeken we ook nog wat mooie plekjes gecreëerd door de mens. Als eerste het indrukwekkende theater van Epidaurus (enkele foto's had ik al online gezet onder "fotoserie Nauplio"). Omdat we dichtbij op de camping zitten zijn we er vroeg genoeg om voor de hordes toeristen het grote amfitheater te hebben bewonderd. Diezelfde strategie passen we toe bij het Palamidi kasteel, we hebben het eerste uur bijna voor onszelf alleen. Geert vindt met de kinderen allemaal pikdonkere geheime gangetjes waar, met behulp van de zaklamp in de telefoon, doorheen wordt gekropen.

Na een paar dagen Nauplio rijden we via het Kanaal van Korinthe naar Athene. De navigatie wijst ons een spannende, onverharde route naar een punt langs het kanaal. We vragen weer veel van Freek maar onze "machtige beschermer" loodst ons ook nu weer veilig naar onze bestemming. Op dit punt staat geen afrastering tussen ons en de diepe afgerond van het kanaal. Daarnaast waait het enorm hard waardoor dichtbij de rand staan nog gevaarlijker is. Na een paar mooie foto's te hebben gemaakt vervolgen we onze weg naar Athene.

Er is geen ruime campingkeuze rondom Athene. De stadscamping ligt ideaal maar heeft geen zwembad, niet alleen voor de kinderen maar ook voor ons een pre aangezien de thermometer hier inmiddels zo'n 28/30 graden aangeeft. De dichtstbijzijnde camping met zwembad had nog geen water in het zwembad gedaan en dus wordt het de camping iets buiten het centrum. Ik had al wat negatieve recensies gelezen en deze bleken helaas waar te zijn. We komen aan op een ontzettend vieze, oude, onverzorgde camping met zwembad dat open is. Bij de camperplaats worden we al verwelkomt door de keiharde muziek van het zwembad. Eenmaal daar treffen we een groep van zo'n 30 Griekse brugklassers. Met onze komst brengen we de gemiddelde leeftijd zo'n 30 jaar omhoog. Ach, het houdt ons jong zullen we maar zeggen. En het zwembadpersoneel is erg vriendelijk. Dus we deleten de gedachten aan de vieze camping waar we straks naar terug moeten gaan en genieten van deze overkill aan jeugdigheid.

De volgende dag nemen we de stadsbus naar Athene. Overtuigd dat hier de lokale bussen gratis zijn, want dat had de campingeigenaresse volgens Geert verteld, stappen we zonder blikken of blozen in en gaan zitten. Dagen later komen we er achter dat er in Griekenland helemaal geen gratis bussen bestaan...

We beginnen de dag bij de Akropolis met het Theater van Herodes Atticus en het Parthenon en realiseren ons al snel wat voor dag het vandaag is: zaterdag, dus enorm druk. We struinen wat door de wijk Plaka en kijken naar de aparte wisseling van de wacht op het Syntagmaplein. Voor de kinderen (en ons eigenlijk ook) ziet de ene verzameling oude Griekse stenen er ongeveer hetzelfde uit als de andere verzameling stenen. Na een paar opgravingen hebben we het dan ook gehad en keren terug naar de camping voor een namiddag discozwemmen.

Na Athene rijden we naar Delphi. We gaan van discozwemmen naar een ANWB én ACSI enclave. Op de dag dat wij aankomen arriveren er ook zo'n 15 pensionada-stellen met sleurhut. Deze ANWB-colonne geeft weer een heel andere sfeer bij het prachtige zwembad met uitzicht op de vallei. De opa's en oma's hebben volop aandacht voor onze 2 blonde waterratjes. Na 1 dag vertrekken de ACSI-stelletjes en wordt het iets rustiger op de camping. Om 7.40u 's ochtends zitten we in de bus naar de opgraving. Dit keer zijn we wel voor de hordes toeristen aanwezig en genieten wederom van al het moois wat we zien. Het uitzicht wordt vooral bepaald door de prachtige ligging, in een berglandschap vol olijfbomen, gigantische agaven, cipressen, roze oleander en gele brem. In principe creëert ieder bouwwerk dan al snel een idyllisch plaatje.

Mijn eerste kennismaking met het Orakel van Delphi is rond 1999 geweest, toen de eerste Matrix film uitkwam. Het Orakel citeert aan de hoofdrolspeler een tekst die op de Tempel van Apollo in Delphi staat geschreven: "ken uzelf". Jaren later haal ik zelf deze tekst aan in mijn SPH afstudeer-paper waarbij ik inga op het kwetsbare evenwicht tussen cliënt en hulpverlener. Het zijn zowel inspirerende als frustrerende woorden. Want wanneer kan je zeggen dat je jezelf kent? Ik gooi er gelijk een tweede citaat in: hoe meer je weet, hoe meer je weet dat je niks weet (Socrates). Deze woorden roepen allerlei gedachten bij mij op en voor ik het weet kom ik in een wringend gevoel van niet weten te zitten. Deze bergen, deze plek geven mijn hoofd de volle ruimte voor associaties en overpeinzingen. Soms is dat vermoeiend en vecht ik er tegen. Dit keer geef ik mezelf er aan over om vervolgens te merken dat zulke buien net emoties zijn, ze komen en gaan als golven. Aan het eind van de dag ben ik rustig, fijn leeg, alleen nog ruimte voor een verfrissende plons in het zwembad.

Na Delphi hebben we een flinke rit voor de boeg naar de Meteora kloosters. In de vroege ochtendzon knalt de fel gele brem ons tegemoet. Een prachtig contrast met de verschillende tinten groen van de olijfbomen en cipressen en de roze oleander. De roodbruine rotsen en besneeuwde bergtop maken het plaatje compleet. O, en natuurlijk een mooi geasfalteerde weg voor Geert! Hij is erg te spreken over de wegen in Griekenland. Haarspeldbocht na haarspeldbocht glijden we door dit prachtige tafereel heen. Een kunstwerk waar ik uren naar kan kijken.

Langs de weg staan overal gedenkhuisjes. Kleine "vogelhuisje" in de vorm van echte huisjes waar mensen spulletjes in leggen voor hun overleden dierbaren. Flesjes water, cola, sieraden, mooie ansichtkaarten. Je kan kennelijk van alles gebruiken in het hiernamaals. Bijzonder om te zien hoe hier gezorgd wordt voor de overledenen.

Als we aankomen op de camping blijkt wederom het zwembad nog niet gevuld te zijn. En ook op camping 2 treffen we een zelfde situatie aan. How on earth is het mogelijk dat je een camping vol gasten hebt, het inmiddels structureel rond de 30 graden is, maar je je zwembad nog niet hebt gevuld?! We besluiten op zoek te gaan naar een hotel met gevuld zwembad. Die is er gelukkig wel. In plaats van (tegen betaling) gebruik te maken van het zwembad en te overnachten in de camper op de parkeerplaats, boekt Geert spontaan een hotelkamer. Gevalletje miscommunicatie tussen ons maar ik schik me gelijk in dit lot en geniet van de heerlijk kamer met airco. De kinderen vinden het "de beste vakantie ooit" doelend op het zwembad, de hotelkamer en het ontbijtbuffet de volgende ochtend. Het was een leuk uitstapje maar vanavond slapen we gewoon weer in Freek.

De komende dagen bezoeken we de kloosters die hier in de bijzondere rotsformaties zijn gebouwd maar voor nu rond ik dit reisverslag af want het is weer veel te lang geworden. Foto's volgen weer bij een goed WiFi bereik.

Polý agápi!

(veel liefs)