Donderdag 31 mei, mijn (voorlopig) laatste werkdag is aangebroken. Met een hoofd vol vakantie probeer ik mij nog enigszins productief in te zetten op de zaak. Het afscheid van cliënten voelt anders. Niet het afronden van een behandeling maar het begin van mijn reis bepaalt dit keer het afscheidsmoment. Halverwege de dag word ik door mijn collega’s getrakteerd op creatieve afscheidscadeaus. Wat werk ik toch in een prachtig team en wat voelt het fijn maar ook moeilijk om dit warme nest voor even los te gaan laten. Eenmaal thuis zoek ik de nummers van de ‘vakantie-playlist’ op en lees ik de persoonlijke berichten van alle collega’s. Het is een vreemd mechanisme om zo veel verbondenheid te voelen door weg te gaan, het ontroerd me. Nogmaals bedankt lieve collega’s!

De lieve attenties blijven die donderdag, vrijdag en zaterdag binnen druppelen. Tekeningen en cadeautjes van vriendinnetjes en de buren, een ‘reiszakje’ met cadeautjes van de aller liefste oppas en een persoonlijk reis doe-boek van school. Met ieder kaartje of berichtje dat binnenkomt groeit het gevoel dat we iets heel speciaals gaan beleven met elkaar.

Vrijdagmiddag heeft ook Geert zijn laatste werkdag erop zitten. Die avond hebben we met familieleden een laatste etentje bij ons thuis. Iedereen heeft een lekker hapje meegenomen en de kinderen worden door hun tante, opa en oma verwent met mooie cadeaus. Gezellig en fijn om (bijna) iedereen nog even te hebben gezien. Nadat al het bezoek is vertrokken probeer ik het een en ander in te pakken maar mijn hoofd zit te vol. Ik besluit de wekker te zetten in de hoop dat ik morgenochtend de spullen zo bij elkaar heb gezocht.

Onze eerste reisdag breekt al vroeg aan doordat Luna met buikpijn bij ons in bed kruipt. Gisteren te veel gesnoept van al het lekkers dat was meegebracht of is het iets anders? We staan op waarna ik me verbaas over hoe a-systematisch mijn inpaktechniek is maar na een paar uur rondrennen in huis denk ik het hoog nodige en waarschijnlijk ook het zeer overbodige allemaal we gepakt te hebben. Zo lief als hij is klaagt Geert niet over mijn dubieuze methode maar voert hij lijdzaam mijn hoopjes spullen af naar Freek. Ik heb geen flauw idee waar Geert alles neer heeft gelegd maar ik heb 3 maanden om het te vinden dus laat die controle voor nu even los.

Iets na 10.00u is het moment daar, riemen vast en gaan! We worden uitgezwaaid door de overburen en nog voordat we de straat uit zijn krijg ik een berichtje van de buurvrouw dat zij nog een knutsel en cadeautje hadden willen geven. Na 3 minuten zijn we dus weer terug thuis om ook deze leuke attenties in ontvangst te nemen. Nog even een lieve knuffel van mijn grote kleine held buurjongetje Bas en dan begint onze grote reis echt. Bij het tankstation in Etten-Leur vraagt Sacha of we al in Duitsland zijn…

Deze koude maar zon overgoten dag zetten we koers richting Parijs, dus helaas Sacha geen Duitsland in zicht. Freek is al een “ouwe dibbes” dus we gaan met gepaste snelheid richting het zuiden. De kinderen vermaken zich erg goed achterin. Onderweg vertel ik ze door welke landen we vandaag rijden, er kunnen er al 3 ingekleurd worden op de poster van Europa. Tegen het einde van de middag rijden we de camping op die juffrouw Karin ons had getipt. Het is buiten nog erg fris en Luna’s buikpijn komt tegen de avond weer opzetten dus we hebben niet veel van de camping gezien. Kinderen voor een filmpje, mama koken en daarna klaarmaken voor de eerste nacht in onze camper. We hebben hem in de verte al zien staan, de Eiffeltoren. Morgen maar eens in het echt gaan bekijken!

School-statistieken

Landen waar we doorheen zijn gereden: Nederland, België, Frankrijk

Hallo in het Frans: salut

Bucketlist score: 0