De buikpijn van Luna bleek helaas iets meer te zijn dan het gevolg van wat te veel eten. Met het eerste avondeten in de camper heeft ze niks op om vervolgens met rode wangen haar bed in te kruipen. Tijdens het schrijven van het vorige reisverslag hoor ik hoe er driftig op een duim gezogen wordt. Het mag helaas niet baten, om 3.00u begint Luna te huilen waarna ik een klaar wakker meisje aantref in bed, badend in het zweet van de koorts. Ze had nog altijd niet geslapen. Tussen mama en papa in kruipen in een alkoof is erg lastig, dan maar bij Luna in bed erbij. Ik hoor het mezelf zeggen en op dat moment bekruipt me een "hoepel-angst". Voor niet- ingewijde onder ons: de angst om ergens in te stappen waar je lichaam niet in pas. Het stapelbed waar de kinderen in liggen is op het breedste stuk (ik herhaal: het breedste stuk!) 70 cm. Halverwege zit er een knik in en wordt het matras nog zo'n 10 cm smaller. Voor een 6 jarige een prima slaapplek maar nu moest mama via het trapje (want zieke kinderen liggen nooit makkelijk beneden) op dat strookje matras gaan liggen waar ook nog een kind op haar rug lag (dus breed) ziek te zijn. Maar het is me gelukt om mezelf naast dat kleine kacheltje te wurmen! Arme Luna, wat ben je aandoenlijk als je zo ziek bent en wat zou ik graag in jou plaats ziek willen zijn. Beide nauwelijks geslapen en na een plasachtie een uur later op het briljante idee gekomen om niet met z'n tweetjes in het smalste bed te gaan liggen maar Luna naast papa te leggen en zelf in het stapelbed te gaan liggen. Ik wist immers dat het paste! Dat bleek een betere zet te zijn. Toch nog beide wat uurtjes kunnen slapen.

s'Ochtends wordt Luna wakker met nog altijd vuurrode wangen van de koorts. Met het drinken van een slokje sap schiet haar tand (die al maanden los zit maar er niet uit gehaald mag worden) dwars. Dit geeft Luna net het zetje om hem er uit te laten halen. Door mama natuurlijk want papa vindt dit soort klusjes eng... Of het nu kwam door het drinken of de spanning van de losse tand dat weet ik niet maar enkele ogenblikken later komt alle sap inclusief een beetje bloed van de verwijderde tand er weer uit.

Conclusie: de dag rustig opgestart in afwachting van hoe Luna zou opknappen. Het overgeven en de verlossing van de tand (en de pcm) lijkt haar goed te doen want rond 11u wil ze Parijs wel in. Tegen 12u bleken er niet meer ieder halfuur pendelbussen vanaf de camping te rijden dus hopla, op de fiets richting tour Eifel! We hadden de toren al in het vizier toen we net 5 minuten van de camping af waren maar er daadwerkelijk komen bleek nog een hele onderneming. Eerst kwamen we langs een druk hippisch evenement, vervolgens bleek er een marathon gelopen te worden in Parijs. Al aanmoedigend hebben we een heel stuk naast de hardlopers mee gefietst. Even was ik bang dat de finish onder de Eiffeltoren zou zijn maar het eindpunt bleek de Arc de Triomphe te zijn. Daar onze bammetjes op gegeten en daarna door naar onze eindbestemming. We zijn er gekomen, nadat we met onze fietsen een heleboel trappen af zijn gereden. Aangezien Luna vanochtend nog goed ziek was hebben we voor de makkelijke weg gekozen: met de lift omhoog. Het was een ideale dag om de Eiffeltoren te bezoeken, overwegend helder met her en der een wolkje. Wel een koude harde wind!

Waar we op de heenweg de rotonde om de Arc de Triomphe nog te voet zijn over gestoken (die mega drukke honderdbaans dodemans rotonde) zijn we op de terugweg gewoon 'met het verkeer mee' het ding zo'n driekwart rond geFIETST. "Je moet gewoon oogcontact maken met de automobilisten om voorrang te krijgen", was Geert zijn theorie. Dus ik ben hem blindelings gevolgd en heb het wonder boven wonder overleefd.

s'Avonds wou Sacha graag een keer in het bovenste stapelbed slapen. Prima vent, is alleen maar makkelijk als ik er vannacht weer uit zou moeten voor Luna. Maar dit keer sliep Luna als een roos. Nu was het Sacha's beurt om midden in de nacht wakker te worden met flinke hoofdpijn. Niet nog een nacht nauwelijks slapen dacht ik. Dus maar gelijk aan de slag met pcm. Ik heb een heel doosje mee met dure smel- tabletten met bessensmaak. Gekocht nadat Sacha die in het ziekenhuis had gekregen toen hij zijn arm had gebroken. Fijn voor de kinderen dacht ik toen nog. Dus ik geef er 1 aan Sacha waarop hij zegt het pilletje vies te vinden. Ik weet niet of het de associatie was met het ziekenhuis of de vieze smaak maar nog geen 30 seconden later komt de hele boel eruit zetten. Weer de ellende vanaf dat bovenste onbereikbare stapelbed! De schade bleek vrij beperkt. Dus na een nachtelijke dweilbeurt (sorry Freek je moet het wel ontgelden deze eerste dagen) hebben we Sacha maar bij Geert in de alkoof gelegd, werkte bij Luna uiteindelijk ook goed.

Vandaag zijn we dus met 1 ziek kind en 1 herstellend kind op pad gegaan. Er stond gelukkig niet veel op de planning, enkel "veel kilometers maken richting het zuiden". Sacha heeft onderweg een paar keer lekker kunnen slapen. Hopelijk voelt hij zich morgen al wat beter. We zijn aan het eind van de dag aanbeland in Les Eyzies in de Dordogne op een idyllisch klein camperplaatsje aan de voet van een mooie rotspartij. Morgen hopen we hier de grotten van Lascaux te bezoeken (grottes de font de gaumes). Nu maar hopen dat er verder niemand ziek wordt...

Momenteel staan we op een plekje zonder wifi dus het uploaden van foto's moet nog even wachten. Jullie houden de kiekjes bij dit reisverslag dus nog tegoed!