We hebben de afgelopen week eigenlijk veel te veel gezien en gegaan om in 1 verslag te proppen maar ik doe toch maar een poging. Te beginnen bij ons bezoek aan Pompeï. Bij Pompeï denk ik gelijk aan de gipsen afgietsels van de inwoners die destijds overvielen werden door een uitbarsting van de Vesuvius vulkaan. Na de treinrit van zo'n 40 minuten komen we aan bij de opgraving. Veel menselijke afgietsels hebben we niet gezien maar we worden overweldigd door de stad die nagenoeg intact bewaard is gebleven. Lopend door de straten waan je je even terug in de Romeinse tijd. De vele gedetailleerde mozaïeken en schilderingen tonen hoe prachtig de stad destijds is geweest.Deze overvloed aan geschiedenis wordt prachtig omzoomd door de vruchtbare grond van nu waarop zeeën van klaprozen bloeien. Het leveren prachtige plaatjes op ondanks de soms dreigende wolken.

Verspreid over de stad komen we een aantal afgietsels tegen. Ondanks de drukte van de vele toeristen om ons heen zijn het beelden om even stil van te worden. Geen beeldhouwer of kunstenaar kan een moment zo vastleggen als dit. De gedetailleerde verstilling van desbetreffend moment is heel invoelbaar door de pose van de mensen. Het besef dat een menselijke mal is gebruikt maakt het tevens een wat luguber beeld. Het voelt niet goed om hier foto's van te maken dus ik besluit het beeld goed vast te leggen in mijn herinnering. Vol van alle indrukken keren we terug naar huis.

De volgende dag heeft Geert een huurauto geregeld, een Peugeot 307 cabriolet. Op het plaatje zag hij er best flasy en comfortabel uit maar in werkelijkheid bleek het een kleine "af geragde" bak te zijn. We hoefde ons dan ook geen zorgen te maken dat we schade zouden rijden met deze auto, dat zou toch niet op ons te verhalen kunnen zijn. We laten Freek even staan omdat de route die we willen gaan rijden erg smal zou zijn en daarom verboden voor campers. We wurmen ons dus in de cabrio en zetten koers richting Amalfi (waarnaar de route is vernoemd). Ondanks de gare conditie van de auto doet hij wel waar we hem voor gehuurd hebben: fijn rijden en in cabrio stand een weids uitzicht op de prachtige kronkelroute langs de kust.

Uitgerekend deze ochtend blijkt Sacha eenmalig last te hebben van wagenziekte. Met een wit gezichtje wordt eerst het nieuwe vest van papa getrakteerd op een half verteerd ontbijtje. Daarna komen ook nog de onderweg gekochte aardbeien er terug uit, dit keer opgevangen in een plastic zakje. Gelukkig trekt na een rustpauze de misselijkheid weg en heeft hij voorin naast papa uiteindelijk toch erg genoten van de rit.

We zien hem al dagen liggen, de Vesuvius, dus kunnen dit gebied natuurlijk niet verlaten zonder een bezoekje aan deze vulkaan. De beklimming blijkt een stijl maar makkelijk wandelpad te zijn waardoor de kinderen helemaal zelf naar boven zijn geklomen. Ook nu weer boffen we met het weer. Oké, er hangen flinke wolken waardoor het uitzicht minder ver is dan bij een heldere lucht maar regen blijft uit. Na de beklimming ben ik eigenlijk wel blij dat we dit niet in felle zon hebben hoeven te doen. Het is een mooie en aparte plek, wetende dat die krater voor enorm veel leed heeft gezorgd en ook nu nog altijd activiteit vertoond. Dat hij ooit nog eens zal uitbarsten is vrijwel zeker. Gelukkig was die dag niet vandaag en zijn we heelhuids naar beneden gekomen.

Na een week op dezelfde camping in Sorrento te hebben gestaan en daar meerdere keren dankbaar gebruik te hebben gemaakt van het verkoelende zwembad, is het tijd om verder te gaan. We rijden naar Alberobello, de stad van de 'trulli'. Onderweg zien we ze al overal staan, de kleine witte huisjes met kegelvormige daken van kalksteen. Het is een feeëriek plaatje om ze in dit landschap van bruin- rode aarde en olijfbomen te zien staan. Deze setting zou niet misstaan in de Efteling.

Het stadje zelf bestaat uit duizenden van zulke huisjes, hun authenticiteit inmiddels bedolven onder de hordes toeristen. Maar ach, wij doen er net zo goed aan mee. De volgende dag bezoeken we de grotten van Castellana. Ik denk niet dat ik ooit zo'n grote en mooie grot heb bezocht. Samen met de kinderen gebruiken we onze fantasie om tussen alle stalactieten, stalagmieten en pilaren op zoek te gaan naar het ijspaleis uit Frozen of een elfendorpje. We vinden er meer dan genoeg om de kinderen de volledige rondleiding te laten verwonderen.

De camping in Alberobello heeft een mooi zwembad, er zit alleen nog geen water in. Toch vermaken de kinderen zich prima doordat er een Duits gezin op de camping staat met 3 kinderen. Luna en hun oudste dochter, Suzanna van 8 jaar, vinden elkaar al snel. 's Ochtends, het liefst nog voor het ontbijt, zoeken de meiden elkaar op om elkaar niet meer met rust te laten tot een van de twee 's avonds naar bed moet. Suzanna is met haar ouders en zusjes inmiddels 18 maanden op reis. Haar ouders hebben in Duitsland al hun bezittingen (huis, inboedel) verkocht, hebben zichzelf uitgeschreven en zijn met hun camper vertrokken. Hun jongste kind was toen nog maar net geboren denk ik. Het zet me tot nadenken. In eerste instantie klinkt het aanlokkelijk, al 18 maanden op reis, thuis geen verplichtingen meer. Maar dan zie ik Suzanna die zegt dat ze onderweg al veel vriendinnetjes heeft gehad waar ze steeds afscheid van moet nemen. Er klinkt pijn door in haar woorden. Ik weet niet of het kwam door het naderende afscheid maar de avond voor ons vertrek worden Luna en Sacha overvallen door heimwee. Dikke tranen blijven maar komen, vooral bij Sacha is het verdriet niet te stoppen. Het roept een gevoel van onmacht op wat ik herken uit de maanden waarin Luna en Sacha net waren geboren. Er zijn niet veel momenten geweest waarin ze als baby ontroostbaar waren, maar het gevoel dat zo'n moment oproept staat me nog duidelijk bij. En deze avond triggert een zelfde gevoel. Wat te bieden aan kinderen die thuis missen waarbij je weet dat dat thuis er voorlopig niet zal zijn? Een dikke knuffel op schoot biedt uiteindelijk troost en voldoende rust om te gaan slapen.

Als wij de volgende dag vertrekken zie ik voor mijn ogen het intense verdriet van Luna. Het moeten loslaten van haar vriendin raakt haar diep. Ik zie Suzanna haar verdriet verbijten, waarschijnlijk weet zij uit ervaring dat dit moment er aan zat te komen. Terwijl wij van de camping af rijden rent Suzanna nog even met ons mee en wordt Luna door haar uitgezwaaid. Reizen is ontmoeten en weer loslaten en dat valt lang niet altijd mee....

We zijn op weg naar onze laatste bestemming in Italië: de haven van Bari. Daar nemen we de boot naar Patras in Griekenland. Geert heeft de avond tevoren de laptop bijna vermoord omdat hij op een of andere manier niet in zijn mailbox kwam waar de mail met de reserveringsbevestiging in zat. Uiteindelijk is het hem toch gelukt en het inchecken was een fluitje van een cent. Waren we 3 minuten eerder aangekomen dan hadden we het laatste plekje aan de buitenkant op het dek gehad met uitzicht op zee. Nu zagen we voor ons een andere camper op dat plekje parkeren en moesten wij helaas aansluiten in de 2e rij. Ach, het wordt dan wel 'camping on board' genoemd maar uiteindelijk houdt het enkel in dat je neus aan neus met je camper of vrachtwagen op het dek komt te staan en een stroomaansluiting krijgt toegewezen. Ondanks dat de boot verder geen entertainment biedt zijn Luna en Sacha onder de indruk van zijn grootte. Sacha: "Er is zelfs een heel echt restaurant!" Ik vind het altijd wel wat hebben, reizen per boot, op het water, kijkend naar de golfslag die de boot creëert. Luna geniet ook duidelijk van het turen naar de zee, het schuimende water en de golven. Tot het avondeten vermaken we ons in de lounge met wat speelgoed dat we hebben meegenomen uit Freek. Een paar tafels verderop zit een Griek of zes luidruchtig te drinken en kletsen, op een gegeven moment begint er zelfs een de sirtaki te dansen. Het ziet er erg gezellig uit. Ondertussen knutsel ik de Griekse vlag in elkaar die Luna even later mag "hijsen" bij de andere vlaggen van de landen waar we geweest zijn. De kinderen mogen opblijven tot zonsondergang. Ondanks de bewolking toch wat mooie foto's kunnen maken op het dek. Daarna proberen we wat te slapen. We benijden de mensen niet die geen cabin hebben gehuurd maar de nacht enkel door moeten komen in een ligstoel. Ondanks onze vertrouwde bedden houdt de omgeving ons wakker. Na een korte nacht horen we rond 5.30u over de intercom dat we ons klaar moeten gaan maken voor de aankomst en rond 6.30u rijden we de boot af, onze eerste Griekse kilometers tegemoet.

Na de boottocht en korte nacht hebben we geen zin om lang te rijden. Onze eerste overnachtingsplek is in Olympia, op een kleine camping met zwembad met water erin! We komen iets voor 9 uur aan en besluiten eerst naar de opgraving te gaan zodat we 's middags kunnen genieten van het zwembad. We merken dat het hier steeds warmer aan het worden is dus na een korte rondgang langs de oude Griekse overblijfselen houden we het voor gezien en vinden we verkoeling in het zwembad. Vandaag zijn we van Olympia naar Nafplio gereden. Er is hier in de omgeving van alles te bewonderen maar dat vertel ik een volgende keer.

Gia sou!