Ze zijn al van veraf te bewonderen, de opvallende kale rotsformaties waarop de kloosters van Meteora zijn gebouwd. Het is een prachtig samenspel tussen mens en natuur. Vanuit noodzaak hierheen gevlucht maar ik kan me voorstellen dat deze locatie ideaal is om je leven te wijden aan God. Met een weids uitzicht en (voordat er trappen werden aangelegd) haast onbereikbare locatie, is ieder klooster een plaats van rust, bezinning en devotie.

We nemen drie dagen de tijd om in de ochtend de trappen naar de kloosters te beklimmen. Het uitzicht alleen al is de beklimming waard maar ook de kloosters zelf zijn prachtige kunstwerken. Zo lang je niet goed kijkt ziet iedere kerk er prachtig uit met zijn kleurrijke fresco's. Al snel krijgen we vragen van de kinderen: waarom heeft die meneer geen hoofd? Waarom heeft die meneer bloed? Ik heb geprobeerd de kinderen uit te leggen wat geloven is en dat ik ervan overtuigd ben dat mensen vanuit hun geloof goede keuzes willen maken in hun leven. Bij het zien van zo veel martelingen en gruwelijkheden weet ik even niet meer of mijn uitleg van het geloof wel de juiste is. Het is een deel van het geloof dat ik nog altijd niet kan plaatsen. Als God, Allah, Jahweh het goede wil voor de mens, dan kunnen martelingen en oorlogen toch nooit onderdeel zijn van het geloof? Of kan er echt geen goed zijn zonder slecht? Geen God zonder duivel? Lichtelijk verward dalen we weer af van de trappen.

Tegen lunchtijd wordt het zo warm (+35 graden) dat we verkoeling zoeken bij het zwembad van het hotel waar we een nacht hebben geslapen. 's Avonds in bed vertelt Sacha trots dat hij voor het eerst een vriendje heeft gemaakt deze vakantie. Hij heeft met een jongetje en diens vader met een bal over gegooid in het zwembad.

Op dag twee staan de nonnenkloosters op de planning. Luna en Sacha trekken met hun lichtblonde koppies veel bekijks van de vrouwen. Haren worden betast en beide ontvangen van een van de nonnen haar zegeningen. De liefde voor onze kinderen is voelbaar en ik vraag me af hoe het voor deze vrouwen is om je leven te wijden aan God en daarmee een kinderwens los te moeten laten. Even voel ik mijn eigen verdriet vanuit de tijd dat de eerste zwangerschap nog uitbleef. Ik hoop dat ons bezoek deze pijn niet triggert bij de nonnen, dat ik mijn zegeningen voel en zij de hunnen.

Na drie dagen Meteora is het tijd om verder te gaan maar niet voordat we een garage hebben opgezocht. Freek stinkt namelijk al een paar dagen naar rotte eieren. We hadden vanuit een vorige ervaring met een huurcamper al een vermoedde wat het zou kunnen zijn ... de katalysator. De garage was zo gevonden en ook de reparatie was een fluitje van een cent.

We sluiten Griekenland af met een bezoek aan de Vikoskloof in regio Zagoria.Met een bevolkingsdichtheid van 3 mensen per vierkante kilometer is dit gebied oprecht een ongerept stukje Griekenland te noemen. De wegen zijn vrijwel alleen voor ons aangelegd. We vinden een overnachtingsplek op het gras- en kamilleveld naast een hotel.

Dichtbij hebben we een rivier zien stromen dus daar besluiten we de middag te vertoeven. Er staat een flinke stroming dus hier oefenen we onze eerste "rivier-floatsessies". Eindje tegen de stroom in lopen, frisse plons en dan mee laten stromen met het water. Heerlijk maar ook een beetje spannend want als je niet op tijd de kant bereikt dobber je een flink stuk weg. In de rivierbedding vinden we allerlei vervellingen van een of ander insect. Een mooie gelegenheid om Luna en Sacha een biologieles te geven over dieren die uit hun huid groeien. Ook vinden we een vervelling van een slang. Ik had al een levend exemplaar gezien bij Meteora, ik denk een BalkanToornslang of Pijlslang, en nu hebben de kinderen ook bewijs dat hier slangen leven. 's Avonds eten we verse forel bij het restaurant vlakbij de camper. Bij het weggaan zeggen Luna en Sacha nog even gedag tegen de vissen in de bak. Ze merken niet op dat er 2 missen....

Waar er in Italië veel zwerfkatten rondlopen (vaak wel voorzien van eten door de locals) lopen er in Griekenland ook veel zwerfhonden rond. Overdag liggen ze langs de kant van de weg of zoeken ze verkoeling onder onze camper maar 's avonds worden ze actief. Als wij gaan slapen horen we ze blaffen en huilen in de nacht.

Het was nog even een zoektocht om de toegangsweg naar de kloof te vinden maar uiteindelijk vonden we het mooie dorpje Monodendri en het wandelpad naar het klooster van waaruit we de Vikoskloof hebben bewondert. Na terugkomst rijden we door een sneeuw van vlinders richting Butrint Nationalpark inAlbanië. Bij de grensovergang, de eerste waarbij we onze paspoorten moeten laten zien deze reis, hoop ik een stempel te krijgen maar helaas, we komen stempelloos het land in.

In Andorra had ik reeds ervaren hoe het is om in een niet-EU land te zijn en geen extra roaming kosten te willen maken met je telefoon. Dan ben je afhankelijk van een goede WiFi op de camping en ben je overdag niet bereikbaar. In Andorra zijn we maar even geweest maar Albanië hopen we wel wat langer aan te gaan. Bij gebrek aan een reisgids en straks geen EU dekking op mijn telefoon, heb ik de avond voorafgaand aan de landenwissel nog snel even een schetsje van Albanië gemaakt met daarop de plaatsen van interesse. Dit kladje is mijn houvast en navigatiesysteem de komende tijd.

Het Albanese landschap kenmerkt zich door oude aardlagen, de schuine rotsplateaus komen overal uit de groene bergen omhoog. Ineensbegrijp ik waarom de kandidaten van Wie Is De Mol een opdracht met schapendrijven moesten doen toen het programma afgelopen jaar in Albanië was. We delen namelijk regelmatig de weg met kuddes paarden, geiten of schapen die begeleidt worden door een herder.

Nadat Geert duizenden Lek uit het pinautomaat heeft getrokken rijden we door naar de camping in Ksamil. We moeten even wennen aan de Albanese levensstandaard. De campings zijn sober, de standplaatsen ademen de sfeer van een betonnen parkeerplaats of verdord stuk weiland uit. Zodra Freek op zijn plek staat komt de campingeigenaresse (Lina of Linda) ons begroeten en nodigt ons uit om een zelf gemaakte ijskoffie te komen drinken bij de overkapping aan de andere kant van de camping. Sacha wordt door haar opgetild en mee genomen dus wij volgen ook snel. De overkapping blijkt een klein paradijsje te zijn. Het stelt niet meer voor dan een paar lange tafels en banken met wat kleurrijke kleedjes en bloemen erop. Tegen de muur staat een wasmachine en wat gaspitten waarop gekookt kan worden. En onder de overkapping zijn wat waslijnen gespannen en oranje vlaggetjes uit Nederland! Het is "de huiskamer" van de camping en alle gasten weten deze plek te vinden. De plek waar Linda zich vol overgave ontfermt over de nieuwkomers. Geert waant zich terug in Australië waar hij met mede backpackers een mooie tijd heeft gehad. Een uur na ons komt er nog een Nederlands stel met jonge kinderen aan. Rik en Judith zijn voor 4 maanden onderweg met hun 2 dochters Pip (bijna 6) en Ruby (4). Vanaf moment 1 raken we met elkaar aan de praat en de kinderen vermaken zich prima. Het blijkt een aangename match te zijn voor de komende dagen. Mede omdat er veel regen voorspeld is houden we de volgende dag een lambaldag op de camping. De regen valt reuze mee maar de schone was doet er op deze dag wel lang over om droog te worden. Het strand valt (in deze tijd van het jaar) tegen maar de gemoedelijke sfeer op de camping maakt alles goed.

Na twee dagen ontspanning willen we ook wel iets van het land gaan zien en besluiten we via Syri I Kalter ofwel "The Blue Eye" naar Gjirokastër te rijden. We hoeven nog even geen afscheid te nemen van Rik, Judith, Pip en Ruby omdat zij ook voornemens zijn om naar Syri I Kalter te gaan. De weg naar Syri I Kalter is inmiddels geasfalteerd wat een stuk van de charme weghaalt maar met kinderen bij ons ook wel handig is. Tijdens de wandeling zien we grote blauwe libellen, hele zwermen. Ook liggen er honderden platte minikikkertjes op de weg, waarschijnlijk het gevolg van de asfaltering. De greppel die naast de nieuwe weg is ontstaan is namelijk te diep voor de kikkertjes om uit te springen als ze er eenmaal in beland zijn. De enkeling die de overkant wel weet te halen verbrand levend op het asfalt waarna een plat uitgedroogd lijkje achterblijft. Eigenlijk is het dus een kikkerweg des doods maar de wreedheden vormen een welkome afleiding op de toch wel lange en hete wandeltocht.

Bij aankomst valt de plek mee en tegen. Ja, het water uit de bron heeft inderdaad de bijzondere helblauwe kleur zoals we op de foto's hadden gezien. Maar door de relatief kleine bron zorgt ook een beperkt groepje toeristen (ca. 20) voor een minder serene sfeer dan gehoopt. Maar ach, met een beetje afsluiten van de wereld is het toch wel een plek van verwondering en genieten. We wagen allemaal een enorm koude plons in het heldere water. Geert kan niet achterblijven bij de andere waaghalzen en springt vanaf het platform in het diepe gat van de waterbron. De rest van de middag heeft hij nodig om bij te komen van de kou. Rik en Judith komen we pas tegen op de terugweg, ieder heeft zijn eigen reisritme. We spreken af om elkaar een berichtje te sturen als de camping bevalt. En dus treffen we elkaar die avond weer op de camping in Gjirokastër. De kinderen vinden elkaar gelijk weer en ook wij als ouders hebben een gezellige avond met elkaar.

We zagen het kasteel wel liggen vanuit de camping, hoog bovenop de berg. Toch besloten we er naartoe te gaan fietsen. Na een paar kilometer bereiken we de stadskern en begint de steile klim naar boven. Zelfs voor Geert een tandje te veel (of een tandrad met klein verzet te weinig) en dus parkeren we de fietsen en gaan lopen. Halverwege de straat ben ik al een kilo zweet verloren maar we redden het uiteindelijk alle vier om boven te komen. Daar strijken we maar gelijk neer op een terrasje. Dit gedeelte van Gjirokastër is heerlijk toeristisch met winkeltjes en barretjes, ik kan dat wel waarderen op zijn tijd. Via de gezellige straatjes en nog een laatste steile klim komen we uiteindelijk bij het kasteel. Het is inmiddels goed heet dus we zijn blij dat het bouwwerk ons schaduw en verkoeling brengt. Ineens herken ik het typische ijzeren theater waar een van de opdrachten van Wie Is De Mol is gespeeld. De gemiddelde mens zal het worst wezen maar door deze ontmoeting waan ik me weer even terug in het spel. Zou hij, Everon De Mol, nog ergens ondergedoken zitten in het kasteel? Als wij richting uitgang lopen komen we Rik en Judith weer tegen. We horen dat zij hebben uitgecheckt en vanmiddag richting de warmwaterbronnen inBenjë willen rijden. Geen verkeerd plan, dus we besluiten hun voorbeeld te volgen. Nadat we de moskee hebben bezocht, de mannen boven en de vrouwen beneden, fietsen we terug naar de camping en checken we uit.

We rijden per ongeluk langs een camping in de buurt van Benjë die ons wel aardig lijkt en waar ik op de Park4night app goede recentie over heb gelezen. We besluiten daar maar gelijk te blijven plakken. Eigenlijk biedt de camping niks, geen stroom, geen vuilwaterstort maar de sfeer is weer heerlijk gemoedelijk. De campers staan her en der verspreid over het grasveld en daar tussen scharrelen kippen, een geit, honden, een paard en als kers op de taart: een poes met 2 uber aaibare kittens.

We hebben ons avondeten nog niet eens klaargemaakt of daar zijn ze weer: Rik & Judith! Dit keer volledig per toeval want we hadden geen info uitgewisseld over waar we zouden overnachten. Omdat het overdag met ruim 30 graden niet aanlokkelijk is om naar WARMwaterbronnen te gaan, vertrekken we na het avondeten, als het wat is afgekoeld, met Freek richting de bron. Als we daar aankomen treffen we zo'n 15 campers die allemaal geïnstalleerd zijn om hier de nacht door te brengen. Ja, dat is natuurlijk ook een optie en een veel mooiere ambiance dan de camping waar we vandaan komen. We voelen ons wel bezwaard richting de campingeigenaresse want die verwacht natuurlijk dat wij na ons bezoek terug komen naar de camping. We laten ons dilemma even bezinken terwijl we ons klaarmaken voor een relax moment in het warme water. De bron is prachtig gelegen bij een grote rotsformatie, via een oude boogbrug kom je bij de poel. Het water is lang niet zo warm als verwacht, lekker verfrissend na weer een benauwde dag. Heerlijk wat is dit genieten! Vanuit het water zien we ineens een bekende camper opduiken. Ja hoor, Rik en Judith hebben besloten vanavond ook nog even een duik te komen nemen. Het feest kan niet op voor de kinderen. Met zijn vieren besluiten we vannacht hier te blijven, we willen echt niet terug naar de camping nu we op zo'n idyllisch plekje beland zijn. De kinderen spoken nog tot laat rond en ook wij volwassenen maken er een laatste gezellige avond van met elkaar. Wat geeft dat een energie om zulke mooie, spontane ontmoetingen te hebben! De volgende dag staan we in alle rust op, we dobberen nog een keer wat in de bron en maken een kleine wandeling in de omgeving. Als de zon erg begint te branden nemen we voor de derde keer afscheid van Rik, Judith, Pip en Ruby. Zou het nu dan echt voor de laatste keer zijn?